اگرچه دولت وصلت به چون منی نرسد

در این امید بمیرم که خوش تمنایی است

ز هول روز جزا آذری چه می‌ترسی

تو کیستی که در آن روز در شمارآیی

من گریهٔ آتشین نمی‌دانستم

من سوز دل حزین نمی‌دانستم

نه نام به من گذاشت عشقت نه نشان

من عشق ترا چنین نمی‌دانستم

چو مستولی شود درد جدایی، تن به مردن ده

دوای این مرض را هیچکس جز من نمی‌داند

چنانکه هست فلک را دوازده تمثال

که آفتاب بر آن دور می‌کند مه و سال

بر آسمان ولایت دوازده برج‌اند

چو آفتاب نبوت همه به اوج کمال

شهان بی سپه و خسروان بی شمشیر

[...]

منت خدای را که مطیع پیمبرم

فرمانبر قضای خداوند اکبرم

توحید، بحر و این تن من همچو کشتی است

جان ناخدای کشتی و عقل است لنگرم

تا از سواد وجه شدم سرخ روی فقر

[...]

شدیم پیر به عصیان و چشم آن داریم

که جرم ما به جوانان پارسا بخشند

ز حکمت بیاموزمت نکته‌ای

که در هر دو عالم شوی سرفراز

لباس طریقت چو در بر کنی

به ذلت مرنج و به عزت مناز

به عشق آر رو تا که شاهی کنی

[...]

کشتگان خویش را در پیش مردم جلوه ده

تا شهیدان ترا آیین ماتم برفتد

عالم چو نقش موج به بحر وجود اوست

بود همه جهان به حقیقت نمود اوست

ای بی خبر از حالت رندان خرابات

زین می نچشیدی که شدی سوی مناجات

تا مست ازین می نشوی باز ندانی

اسرار دل اهل دل از شطح و ز طامات

اگر حجاب دویی از میانه برخیزد

یقین که ناظر نور لقا توانی بود

ای ساقی بادهٔ محبت جامی

وی قاصد غمزهٔ بتان پیغامی

تا کی هدف تیر تغافل باشیم

قهری، لطفی، تبسمی، دشنامی

بر نیک وبد جهان پر درد و دریغ

گه خنده کنم چو برق و گه گریه چو میغ

غیر از لب ساغر و دم صبح مرا

لبها لب مار گشت و دمها دم تیغ

باز این دلِ شکسته خیال وصال کرد

چیزی خیال کرد که نتوان خیال کرد

آن چنان از مرض عشق تو بگداخت تنم

که مرا هرکه ببیند نشناسد که منم

وَلَسْتُ بِنظّارٍ اِلی جانِبِ الغِنا

إذا کانَتِ الْعُلیا فی جانِبِ الْفَقْرِ

وَانِّی لَصَبّارٌ عَلی مایَنُؤبِنی

وحَسْبُکَ اِنّ اللّهَ أَثْنَی عَلَی الصَّبْرِ

هر زنده دلی که او ز اهل درد است

دانسته ز اسباب تعلق فرد است

هر پیر زنی مرگ طبیعی دارد

مردی که به اختیار میرد مرد است

ما و من گفتن هم از امرت بخاست

ورنه ما را این قدر قدرت کجاست

روح من با جان، جان اندر تن است

هرچه می‌گویم نه این گفت من است

گفت نی باشد ز نایی در نهان

[...]

خوش است این باغ اما باغبانش حیف نتواند

گلی بر شاخسار و بلبلی در آشیان بیند

به کسری چه خوش گفت بوذر جمهر

که تا می‌خرامد به کامت سپهر

مبادا به کس کینه ورزد دلت

ملرزان دلی تا نلرزد دلت

یکی اره بر پای سروی نهاد

[...]