آن نیست رهِ وصل که انگاشته‌ایم

وان نیست جهان جان که پنداشته‌ایم

آن چشمه که خضر خورده زو آب حیات

در خانهٔ ماست لیک انباشته‌ایم

آه ازاین ذکرفسرده،چندازین فکر دراز

آه‌های آتشین و چهره‌های زرد کو

چه دردست این که عشقش نام کردند

وزو آشوب خاص و عام کردند

خراباتیست اندر عشق کانجا

می از خونِ جگر در جام کردند

به یک ساغر در آن میخانه ما را

[...]

نه یکی روز ز وصل تو نشان یافته‌ام

نه یکی شب ز فراق تو امان یافته‌ام

به دو جو بر من اگر هر دو جهان گم گردد

چون ترا یافته‌ام هر دو جهان یافته‌ام

غمگین دلِ خود به دهر شاد از که کنیم

چون دلبر خود خودیم یاد از که کنیم

مردم ز فلک داد ز بیداد کنند

ما خود فلک خودیم داد از که کنیم

افسانهٔ ما گرچه دراز است خوشست

هرچند که عشق جانگداز است خوشست

حسن تو به هر روی که باشد نیکوست

عشق ارهمه بر وجه مجاز است خوشست

زاهد به خرابات بیا راست مترس

ترسی که در این راه خطرهاست مترس

آن کس که ز ترس او نیایی برما

پنهان ز تو در خرابهٔ ماست مترس

هستی که شود نیست ز هستی به دراست

هر زر که شود مس به حقیقت نه زر است

مس را به عمل توان زر خالص کرد

اینجا نظری کن که محل نظر است

ای هر نفس از جود توام فیض نوی

بی لطف تو صد هزار کوشش به جوی

توفیق تو گر راهنمایی نکند

از سعی به جایی نرسد راهروی

با آنکه شب از غصه غمم فرساید

روزم همه آرزو که شب کی آید

آزردهٔ روزگار را القصه

روز دگر و شب دگر می‌آید

عشقی خواهم قرین رخسارهٔ زرد

یاری خواهم هلاک سازندهٔ مرد

با صد غم و درد تا کند آنم جفت

وز هستی خویش تا کند اینم فرد

یکی برزگرک دیدم درین دشت

به خون دیدگان آلاله می‌کشت

همی کشت و همی گفتا دریغا

که باید کشتن و در دشتها هشت

وی ته سر در بیابانم شو و روج

[...]

نظر کن به تاریخ شاهان پیشین

که رفتند زین دیر دیرین محافل

کجا شد فریدون فرخنده سیرت

کجا رفت کیخسروآن شاه عادل

روان است پیوسته از شهر هستی

[...]

آنیم که کوس نیکنامی نزدیم

چون بی خردان دم از تمامی نزدیم

هرگز قدمی به خوشدلی ننهادیم

هرگز نفسی به شادکامی نزدیم

ماییم که هرگز دم بی غم نزدیم

خوردیم بسی خون دل و دم نزدیم

بی شعلهٔ آه لب ز هم نگشودیم

بی قطرهٔ اشک چشم بر هم نزدیم

گر کسب کمال می‌کنی می‌گذرد

ور فکر محال می‌کنی می‌گذرد

دنیا همه سر به سر خیال است خیال

هر نوع خیال می‌کنی می‌گذرد

در دهر کسی که عشق را شاید نیست

یاری که ازو دلی برآساید نیست

صدگونه ملامت که نمی‌باید هست

یک لحظه فراغتی که می‌باید نیست

در غم اولذّتِ عیش از دل ناشاد رفت

خو به غم کردیم چندانی که عیش از یادرفت

ای دل ز دم ستور و دد بیرون شو

عاشق شو و از بندِ خرد بیرون شو

چون گویندت ز نیک و بد بیرون شو

بیرون مشو از خود وز خود بیرون شو

خاک درِ تو چو سرمه در دیده برم

وانگه به نظر پردهٔ افلاک درم

تو با من و رحم نه که در من نگری

من با تو و زهره نی که در تو نگرم