ای صدف لعل تو حقهٔ در یتیم

عارض تو بی قلم خط زده بر لوح سیم

روح دهن مانده باز در سر زلفت مدام

عقل میان بسته چست بر سر کویت مقیم

در یتیم توام تا که درآمد به چشم

[...]

سر برآور از گلیمت ای کریم

پس فرو کن پای بر قدر گلیم

چون نه جامه دست دادش نه گلیم

بر مرقع دوخت ده پاره ادیم

حضرت حق هست دریای عظیم

قطرهٔ خرد است جنات النعیم

گرچه نام یوسفش بودی ندیم

نام او در جان خود کشتی مقیم

آن دگر گفتش که یاران قدیم

از تو رنجورند و مانده دل دو نیم

دل سوار مملکت آمد مقیم

روز و شب این نفس سگ او را ندیم

گر نسوزی آن پلاس اینجا ز بیم

کی رهی فردا ز پهنای گلیم

گفت آن دیگی که امشب بس عظیم

برنهادم من در اسرار قدیم

خنده آمد مرد را، گفت ای سلیم

نیست درخورد تو این در یتیم

گر کسی گستاخیی یابد عظیم

بعد از آنش از پی درآید هیچ بیم

تو که باشی تا در آن کار عظیم

یک نفس بیرون کنی پای از گلیم

عابدی بودست در وقت کلیم

در عبادت بود روز و شب مقیم

من چو استحقاق آن دارم عظیم

می‌پرستیدیم نه از اومید و بیم

شیخ مهنه بود در قبضی عظیم

شد به صحرا دیده پر خون، دل دو نیم

رند گفتش گر گدا می‌گوییم

عشق بازی را ز تو کمتر نیم

عاشقم اما ندانم بر کیم

نه مسلمانم نه کافر، پس چیم

من چو او را دیده یا نادیده‌ایم

در میان این و آن شوریده‌ام

روز و شب رویی چو زر، اشکی چو سیم

منتظر بنشسته بودی دل دو نیم

یکی ترسای تاجر بود پر سیم

که او را خواجگی بودی در اقلیم