کاشکی ای من سگ هندوی او

کمترین سگ بودمی در کوی او

صد جهان میتافت از هر سوی او

صد فلک میگشت در پهلوی او

کی توانی دید هرگز روی او

پس چه کن لازم شواندر کوی او

چون جنازه شد روان از کوی او

مرغ میزد خویشتن بر روی او

جلوه می‌کردی به‌پیش روی او

ننگرستی هیچ یوسف سوی او

خانه‌ای فرمود بر هر سوی او

کرده صورت جمله نقش روی او

چون نگه می‌کرد از هر سوی او

می‌ندید از شش جهت جز روی او

من ندیدم در میان کوی او

بر در و دیوار الا روی او

چون همه لیلی بود در کوی او

کوی لیلی نبودم جز روی او

گر بچشم من ببینی روی او

توتیا سازی ز خاک کوی او

گردهٔ هر شب برم در کوی او

تا مگر چیزی کند بر روی او

زیر زلفش آفتاب روی او

کرده روشن حسن یک یک موی او

عسی مریم چو آمد سوی او

میندید آن گرده در پهلوی او

با چنین دردی ندیدم بوی او

دیگری را چون برم ره سوی او

خون روان شد از سر واز روی او

تا زخون گل گشت خاک کوی او

سجده میبردند پیش روی او

حلقه میکردند از هر سوی او

چون بدید آن مرد برنا روی او

نیز دیگر ننگرست از سوی او

جان گران ره باز یابد سوی او

تا ابد دزدیده بیند روی او

من رهی دزدیده دارم سوی او

زانکه نشکیبم دمی بی روی او

خواست تاعاشق ببیند روی او

رفت نازان و خرامان سوی او