گر نبودی در جهان امکان گفت

کی توانستی گل معنی شکفت

جان ما را تا به حق شد چشم باز

بس که گفت و بس گل معنی که رفت

بی قراری پیشه کرد و روز و شب

[...]

صدری که گلِ طارمِ معنی او رُفت

دُرِّ صدفِ قُلزمِ تقوی او سفت

بودند دو کون سائلان درِ او

و او بود که از جمله سَلُونی او گفت

دریای دلم گرچه بسی میآشفت

از غیرت خلق گوهر راز نسفت

رازی که دلم ز خلق میداشت نهفت

اشکم به سر جمع به رویم در گفت

جانا! می خور که چون گل تازه شکفت

بلبل ره خارکش کنون خواهد گفت

تنها منشین و شمع منشان که بسی

تنهات به خاک تیره میباید خفت

بلبل به سحر نعره‌زنان می‌آشفت

وز غنچهٔ سر تیز حدیثی می‌گفت

چون غنچه درون پوست زر داشت نهفت

در پوست نگنجید و ز شادی بشکفت

شمع آمد و گفت: ماندهام بیخور و خَفْت

وز آتش تیز در بلای تب و تفت

گرچه بنشانند مرا هر سحری

هم بر سر پایم که بمی باید رفت

تا بود مجال گفت، جان، دُرها سفت

وز گلبن اسرار یقین، گلها رُفت

جانا! جانم میزند از معنی موج

لیکن چه کنم چو مینیاید در گفت

جانم دُرِ این قلزم بیپایان سفت

عقلم گل این طارم سرگردان رُفت

از بهر خدا تو نیز انصاف بده

کاین شیوه سخن خود به ازین نتوان گفت

چند گویم چون نیایی در صفت

چون کنم چون من ندارم معرفت

عجز از آن همشیره شد با معرفت

کو نه در شرح آید و نه در صفت

ای خلیفه‌زادهٔ بی معرفت

با پدر در معرفت شو هم صفت

خه‌خه ای موسیجهٔ موسی‌صفت

خیز موسیقار زن در معرفت

در نهان دختر گدا را خواند و گفت

چون تویی را چون منی کی بود جفت

دختری ترسا و روحانی صفت

در ره روح اللهَش صد معرفت

چون مرید آن قصه بشنود، از شگفت

روی چون زر کرد و زاری درگرفت

شیخ می‌دانست، چیزی می‌نگفت

همچنان می‌داشت او زر در نهفت

زانک ترسیدم که چون شد سیم جفت

راهزن گردد‌، فرو نتوان گرفت

عشق صورت، نیست عشق معرفت

هست شهوت بازی ای حیوان صفت

در کسی چون جمع آمد این صفت

رتبت او چون بود در معرفت

رفت سوی آسیا و خوش بخفت

چون بخفت آن مرد حالی خر برفت