ای صد هزار عاشقت از فرق تا به پای

پنهان ز عاشقانت رویی به من نمای

آب رخم مبر ز دو جادوی پر فریب

قوت دلم بده ز دو یاقوت جانفزای

اندر هوای روی تو ای آفتاب حسن

[...]

جانی که به راه رهنمون دارد رای

وز حسرت خود میان خون دارد جای

عقلی که شود به جرعهای درد از دست

در معرفت خدای چون دارد پای

شمع آمد و گفت: ماندهام بی سر و پای

سر سوخته پای بسته نی بند و گشای

کس چون من اگر چه پای بر جا نبود

از آتش فرق، پای من رفت ز جای

شمع آمد وگفت: آمدهام شب پیمای

تا بو که از آتش برهم در یکجای

آتش چو به پای رفت شد عمر به سر

برگفتمت این حدیث از سر تا پای

هست کاری پشت و رو نه سر نه پای

روی در دیوار و پشت دست خای

در تحیر طفل می‌زد دست و پای

آب بردش تا بناب آسیای

ساقی کوثر، امام رهنمای

ابن عم مصطفا، شیرخدای

حلقِ داوودی به معنی برگشای

خلق را از لحنِ خَلقت ره‌نمای

از وجودت تا بُوَد مویی به‌جای

بی‌وفایت خوانم از سر تا به پای

عزم آن دارم کزین تاریک جای

رهبری باشد به خلدم رهنمای

خشک بادا بال و پر آن همای

کو مرا در سایهٔ خود داد جای

چون ز خواب خوش بجنبید او ز جای

جبرئیل آمد که می‌گوید خدای

خورد سوگندان که در ره هیچ جای

نه باستادم نه بنشستم ز پای

رهنمای خلقی، از بهر خدای

شیخ ما گمراه شد راهش نمای

چون مرید شیخ باز آمد به جای

بود از شیخش تهی خلوت‌سرای

از رهش بردی، به راه او درآی

چون به راه آمد، تو همراهی نمای

هم ندید آن بنده را، گفت ای خدای

سوی او آخر مرا راهی نمای

هست قصری زرنگار و دلگشای

خلق را نظارهٔ او جان فزای

ناگهی باشد که آن صاحب سرای

چوب اندر دست، استاده بپای

دیگری پرسید ازو کای رهنمای

چون بود گر امر می‌آرم بجای