در میان شیخ و حق از دیرگاه

بود گردی و غباری بس سیاه

چون پدید آمد سر وادی ز راه

النفیر از آن نفر برشد به ماه

چون بترسیدند آن مرغان ز راه

جمع گشتند آن همه یک جایگاه

جملهٔ مرغان ز هول و بیم راه

بال و پر پرخون، برآوردند به ماه

هاتفی گفتش که ای حیران راه

هر کسی را راه ندهد پادشاه

پس بدو گفتند ای دانای راه

بی‌ادب نتوان شدن در پیش شاه

بر سر منبر شوی این جایگاه

پس بساز این قوم خود را ساز راه

دولتی تر از منی این جایگاه

زانک ماهی گیر تو شد پادشاه

چون تو هرگز راه نشناسی ز چاه

بی عصا کش کی توانی برد راه

در نهان در زیرچشم آن پیر راه

کرد درمن طرفة العینی نگاه

دیگری گفتش که ای پشت سپاه

ناتوانم، روی چون آرم به راه

لشگرش بر پیر بگرفتند راه

ره نماند آن پیر را جز پیش شاه

آن خرک می‌راند تا نزدیک شاه

چون بدید او را، خجل شد پیر راه

چون ز ره سر تافت مرد پر گناه

کی تواند یافت قرب پادشاه

کرده بود آن مرد بسیاری گناه

توبه کرد از شرم، بازآمد به راه

هم کنون راهش دهم تا پیشگاه

لطف ما خواهد شد او را عذر خواه

حق تعالی گفت هست او دل سیاه

می‌نداند، زان غلط کردست راه

چون بمرد آن مرد مفسد در گناه

گفت می‌بردند تابوتش به راه

عاصیان و غافلان را از گناه

رویها گردد به یک ساعت سیاه

گم شد از بغداد شبلی چندگاه

کس بسوی او کجا می‌برد راه