زانک چون کشور بود بی‌پادشاه

نظم و ترتیبی نماند در سپاه

چون منم مشغول درد پادشاه

هرگزم دردی نباشد از سپاه

جملهٔ مرغان شدند آن جایگاه

بی‌قرار از عزت آن پادشاه

زانک خوردی آب حیوان چند راه

تا بماند جان تو تا دیرگاه

هدهدش گفت ای ز خود گم کرده راه

هر که خواهد خانه‌ای از پادشاه

چشم از آن بگرفته‌ام زیر کلاه

تا رسد پایم به دست پادشاه

چون ندارم رهروی را پایگاه

سرفرازی می‌کنم بر دست شاه

روی آن دارم که من بر روی شاه

عمر بگذارم خوشی این جایگاه

گفت زر بنهاده‌ام این جایگاه

من ندانم تا بدو کس یافت راه

چون نیم من مرد او، این جایگاه

یوسف خود باز می‌جویم ز چاه

گر بیابم یوسف خود را ز چاه

بر پرم با او من از ماهی به ماه

هرک کردی سوی آن برقع نگاه

سر بریدندیش از تن بی‌گناه

آینه فرمود حالی پادشاه

کاندر آینه توان کردن نگاه

من ندانم ذره‌ای تا پادشاه

پیش از من چون رسید این جایگاه

چون شب تاریک در شعر سیاه

شد نهان چون کفر در زیر گناه

آن دگر گفت این زمان کن عزم راه

در حرم بنشین و عذر خویش خواه

مصطفی را دید می‌آمد چو ماه

در بر افکنده دو گیسوی سیاه

در میان شیخ و حق از دیرگاه

بود گردی و غباری بس سیاه

تو یقین می‌دان که صد عالم گناه

از تف یک توبه برخیزد ز راه

آن که داند کرد روشن را سیاه

توبه داند داد با چندین گناه