سخت زارم در فراق روی تو

رحمتی کن بر من ای جان جهان

گر تو جان خواهی روان بخشم ترا

زانکه تو جانی و من زنده بجان

صبر بی رویت ندارم یک نفس

طاقت هجرت ندارم یک زمان

گر بگریم بر غمت بر من مخند

ور برآیم بر سر کویت مران

من ز تو پر خار حسرت مانده‌ام

او ز من فارغ میان گلستان

آخر از بهر خدا در ما نگر

تا بکی باشم ز عشقت در فغان

گفت ای گل راست گفتی این سخن

هست گفتار تو چون در عدن

کین زمان در خدمتش دیدم محن

گلستان از بوی آن مشک ختن

عشق می‌بازد بر وی مرد وزن

او گشاده روی خندانت چو من

گوئیا از عجز میرانم سخن

ورنه کی باشد حدیث ما محن

نازها می‌کرد گل در انجمن

چاک کرده هر زمانی پیرهن

چون صبا شد باز از صحن چمن

برد برگ گل از آن گل پیرهن

گردن دیو طبیعت را بزن

بیخ شهوت از زمین دل بکن

گر غنا خواهد کسی از ذوالمنن

در قناعت می‌توانش یافتن

اولا صدق زبان‌ست در سخن

بعد از آن حفظ امانت فهم کن

ای برادر تکیه بر دولت مکن

یاد دار از ناصح خود این سخن

حاضری یا رب ز زاریهای من

وارهان جانم ز دست خویشتن

قال چه بود گفتن ازدردی سخن

تامگر پیدا شود راز کهن

در درون کعبه خود را محو کن

راز جانان میشنو تو بیسخن

ترک این صورت‌گری و نقش کن

چند رانم بیش ازین با تو سخن؟