یکی خرطوم او سود و یکی پای

همه یک چیز را سودند و یکجای

چو پیش آری صراط بیسر و پای

مرا پیری ده و طفلی براندای

زن بد را مده نزدیک خود جای

که مردان از زن نیکند بر پای

کنیزک پیش شاه برجست از جای

نهادش همچو گیسو روی بر پای

ز بیماری درآید کوه از پای

چه سنجد کاه برگی باد پیمای

نمیدانم که تا هرگز کند رای

بسوی گل چنین دل در چنین جای

که تا ز اواز چنگ و نالهٔ نای

بجای آید دل این رفته از جای

بهر ساعت سوی بام آوری رای

شوی گیسو کشان چون چنگ درپای

فرو افتی و نشناسی سر از پای

نجنبی و نگیری پای از جای

بدست خویش افگندی تو در پای

سر خود از یکی تا پای بر جای

همه صورتگران صورت آرای

ز رویش نقش بردندی بهر جای

گهی ازنرگست خوناب پالای

گهی بی چوب گز، مهتاب پیمای

نبتوان گفت باری این همه جای

که شرمت باد ای بی عقل بی رای

بزیر سایهٔ او بال بگشای

گلوخوش کن وزان پس راز بسرای

چو صبح زود خیز و بادپیمای

زمانه بر نهاده در دهان نای

مکن ای دایه زین بیشم مفرسای

جوان و عاشقم بر من ببخشای

مرا یک قطرهٔ خونست خودرای

که دل میخواندش هرکس بهر جای

چو گفت این خواست تا برخیزد از جای

گلش افتاد همچون زلف در پای

چو هرمز دید گل را جست بر پای

که تا بدرود کردش مست برجای

نه نقلی حاضر ونه شمع بر پای

نه می مانده، نه مجلسخانه برجای