زبان پارسی را می ندانست

سخنها فهم کردن کی توانست

چو مشکین بند زلفش دلستانست

دل مسکین من دربند آنست

همه معنی او چون دُر از آنست

که چشمم بر سر آن دُرفشانست

چنین در زیر خار و خون ازانست

کزو برگ گل سرخت نهانست

چو چوبک میزند هندو از آنست

عجب نبود که هندو پاسبانست

سیاه از آتش سوزان هجرانست

چومسکین سوختست آری سیه زانست

دلم خونست و چشمم خون فشانست

کنارم پر دُرست و در میانست

ترا چون سود دنیا بند جانست

دلت را بس گشایش در زیانست

تو بازی و کلاه تو چنانست

که ترکش نیم ترک آسمانست

کتاب من تماشاگاه جانست

نمودار جهان جاودانست

اگرچه جرم عاصی صد جهانست

ولی یک ذرّه فضلت بیش از آنست

کسی کو غایب از تو یکزمانست

در آن دم کافرست اما نهانست

میان انبیا این سر نهانست

میان اولیا اما عیانست

جواب این سخن سر نهانست

ولی آن یار در عالم عیانست

حقیقت منزل او لا مکانست

به معنی در زمین و آسمانست

تو بشناس آنکه او پیر مغانست

حدیث او زبان بی زبانست

شریعت حفظ اهل این جهانست

بمعنی در حقیقت پاسبانست

گهی طفل و گهی پیرو جوانست

گهی درویش و گه شاه جهانست

تو او را جو که در عالم چو جانست

رفیق اولیا در هر زمانست

مقام او زمین و آسمانست

مقام او فراز لامکانست