پیش تو عرضه می کنم حال تباه خویش را

تا تو نصیحتی کنی چشم سیاه خویش را

سرزنشم مکن که تو، شیفته تر ز من شوی

بینی اگر به ناگهان چشم سیاه خویش را

تو مپندار که از عشق تو دل برگیرم

یا به جای تو کسی جویم و در بر گیرم

بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری

پاره سازم کفن و زندگی از سر گیرم

[چه] موجب است که با ما بجز جفا نکنی؟

چه دیده ای که نگاهی به سوی [ما] نکنی؟

به زیر سایه زلف تو آمدم زنهار!

که همچو ذرّه سراسیمه ام رها نکنی

آفتابی که بنده سرگردان

نام او را چو ذرّه در طلب است

زلف بر رخ نهاد و من گفتم

سر خورشید در کنار شب است

بر معشوقم آمد رکن فصّاد

ز ساق نازک دلخواه رگ زد

بزد بر یک رگ او نیش و گویی

مرا آن نیش بر پنجاه رگ زد

در میان آر می که نام بتی‌ست

عقلِ هر کس ز کُنهِ آن قاصر

اوّلِ اوّل است اوّلِ او

آخرِ اوست آخرِ آخر

از مرد بخیل نیست طرفه

کاو سر بنهد برابر مال

لیکن ز کریم بس عجب بُود

کاو سر بنهاد بر سر مال

مدح تو گفتم و چو بود دروغ

من پشیمان شدم از آن گفتن

بعد ازین هجو تو نکو گویم

سخن راست را توان گفتن

گر تو می‌گویی نبودَستَم تو را

پیش ازین مفعول، الحق بوده‌ای

بوده‌ام من فاعل مختار تو

تو مرا مفعول مطلق بوده‌ای

هرچه پیش آید از زمانه تو را

از نکوحالی و ز بدحالی

دل بدان شاددار و غصّه مخور

که نباشد ز حکمتی خالی

ای کرده ز لطف و قهر تو صنع خدا

در عهد ازل بهشت و دوزخ پیدا

بزم تو بهشت است و مرا جرمی نیست

چون است که در بهشت ره نیست مرا

بر دست یکی تیغ چو آب است مرا

کز وی همه ساله فتح باب است مرا

پیوسته دل خصم کباب است مرا

وز کلّه او جام شراب است مرا

چشم تو که خواب عالمی بست به خواب

خلقی ز غمش بی خود و او هست به خواب

ترک است و درون پاک دارد مگذار

کاندر بر زنگیان رود مست به خواب

ای دوست! جهان دمی ست و آن دم هیچ است

بر عمر مبند دل، که آن هم هیچ است

گر تو دهن و میان جانان بینی

معلوم تو گردد که دو عالم هیچ است

گفتم: سر زلف تو بسی سرخورده است

گفتا: که بنه سرت گر اندر خورده است

گفتم: روزی ز قامتت بر بخورم

گفتا: که ز سرو کی کسی برخورده است

بر روی تو زلف را اقامت هوس است

سرفتنه دور را اقامت هوس است

ابروی تو محراب نشین شد چشمت

آن کافر مست را امامت هوس است

ای زلف تو یک کمند و بل پنجه شست

سر تا به قدم پیچ و خم و چین و شکست

هم صحبت جادوان خونخواره مست

سرحلقه هندوان خورشیدپرست

تا چرخ فلک تیر و کمانت دیده ست

بر تیر و کمان خویشتن خندیده ست

در حیرتم از کمان تو کاو خود را

بر دست تو زد مگر سرش گردیده ست

گردن بنهاده ام به هر نرم و درشت

بر رویم اگر تیغ کشد ندهم پشت

گفتا که به انگشت بکن دیده خویش

بر دیده خویشتن نهادم انگشت

چون مهر پری ز خاتم جم برداشت

دلتنگی از اهل عالم برداشت

پرسیدم از او که ای صنم نام تو چیست

در حال نگین از سر خاتم برداشت