در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد

ابر مژه خون دیده پالایی کرد

فرهاد غم تو آهنین بازو بود

بیهوده دل صبور خارایی کرد

شاخ گل من نظر به خاری نکند

رحمی به دل سینه فگاری نکند

ترسم نبرد دل از خروشیدن سود

ما خوار شویم و ناله کاری نکند

دل در غم عشق، کامرانی نکند

تا ناله درفش کاویانی نکند

با یار گرانباری دل گفتم، گفت

بار غم ما به دل گرانی نکند

پیوسته دی و تموز دم سردی کرد

با دردکشان زمانه بی دردی کرد

آه سحر و ناله به جایی نرسید

طالع پستی و دهر نامردی کرد

یک چند دل از پی تمنا گردید

جانم هدف طعنه اعدا گردید

گردید ز هر طرف چو راهم بسته

راه سر کوی دوست پیدا گردید

تا بر لب عاشق می گلگون ناید

از دیده نمی شود شط خون ناید

خود را به خم باده درانداز حزین

هر بار، سبو درست بیرون ناید

آمد به برم یار و چه زیبا آمد!

آرامش جان ناشکیبا آمد

عاری ز خودی شدم، حیاتم بخشید

آن کهنه پلاس رفت و دیبا آمد

عالی گهران و خوش عیاران رفتند

از نقد وفا خزینه داران رفتند

بی یار نیم اگر چه بی یار منم

من ماندم و غم، چو غمگساران رفتند

گفتم که به یاد یار خواهی آمد

یا خون شده در کنار خواهی آمد

نه زان اثری نه زین نشانِ نظری

ای دل، توکجا به کار خواهی آمد؟

یا رب چه شود گرکرمت یار افتد؟

لطفت به شکستگان پرستار افتد

غمخوارگی خلق جهان را دیدم

مگذار که با غیر توام کار افتد

آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد

از گلشن فیض، قسمتش داغ افتد

بر شاخ چو سنگ می زند رهگذری

گیرم که فتاد میوه، در باغ افتد

نزدیک بود ز لب هوا بردارد

آهی که سپهر را ز جا بردارد

عمریست که استوار دارم پا را

جایی که سپند گرم پا بردارد

دهرم به شکنج انزوا می دارد

وین مظلمه را چرخ روا می دارد

در محفل افسرده دوران بخیل

زانوست که کاسه ای به ما می دارد

گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود

گفتا چه فضولی ست، شود یا نشود

بیهوده چه نالی از گرانباری دل؟

گر غم غم ماست، بار دلها نشود

نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید

سرمایهٔ عزّتم به تنزیل کشید

درّاعه بخت سبز ما را گردون

از خاک سیاه هند، در نیل کشید

باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند

روبه بازان سگ صفت، شیر شدند

دجّال وشان، نام مسیحا کردند

کودک طبعان بوالهوس پیر شدند

الفاظ و معانی از کلامم نو شد

دیوان سخنوری به نامم نو شد

هر کهنه زمینِ پای فرسودِ قلم

از خامهٔ آسمان خرامم نو شد

ای آنکه غم تو عیش جاوید بود

جاوید، نوید وصلت امّید بود

فرماندهی کشور خوبی از توست

بازیگر میدان تو، خورشید بود

آنان که به سودای تو داغ افروزند

از شعلهٔ شوق تو، دماغ افروزند

چشم ار کنم از روی تو روشن چه شود؟

رسم است، چراغ از چراغ افروزند

تا چند زمانه فتنه اندوز شود؟

هر گوشه، کمانِ کین سیه توز شود؟

زیبد که جهانیان به پشمی نخرند

ملکی که به کامِ پوستین دوز شود