ای موی تو را غالیه سا عنبر سارا

چون نافه سیه روزم از آن زلف شب آسا

دیدار تو را چهره گشا دیده ی حق بین

رخسار تو را روی نما، نور تجلّا

هم روی تو پیرایهٔ صد مسأله حکمت

[...]

گردی ز آستان تو یا مبدء النعم

چشم امیدوار مرا منتهی الرّجا

سر کی فرود آیدم، الا به طوق تو؟

لالای کمترین توام، خالص الولا

بر جبهه داغ بندگیم بر تو روشن است

[...]

تا در چمن این سرو برازنده چمان است

چیزی که به دل نگذرد اندوه خزان است

چشمش نشد از دولت دیدار تو محروم

پیداست که آیینه ز صاحب نظران است

بی ناوک بیداد تو آسایش دل نیست

[...]

به وصفت اگر خامه لب تر نماید

تحکّم به خضر و سکندر نماید

رواق جلال تو شأن بزرگی

به این کاخ فیروزه منظر نماید

کند خاک خجلت به سر، بحر و کان را

[...]

در شب شیب، گرانتر شده خوابی که مراست

شد جوان، غفلت ایام شبابی که مراست

ناصح، افسانه چه سازد به تن آسانی من

نشتر افگار شود، از رگ خوابی که مراست

زهر ناکامی جاوید چکاند به لبم

[...]

نخستین مظهر لطف الهی

گرامی گوهر دیهیم شاهی

قدم سای بساط قاب قوسین

عبیر جیب حورش، گرد نعلین

شفاعت سنج مشتی تیره روزان

[...]

چو دشمن دَرِ صلح زد، در پذیر

مبادا به خصمی شود ناگزیر

ز خصم ار بسی دیده باشی گزند

به رویش دَرِ آشتی را مبند

به نیروی خود، سخت گیری مکن

[...]

می نیارد عدم شود موجود

این عیان است پیش اهل شهود

عقل در کشوری که هست حکم

نتواند شدن وجود عدم

عالم آنجا که صورت علمی ست

[...]

در مراتب اصول موجودات

از حد جسم تا به حضرت ذات

همگی منحصر بود در پنج

می گشایم به مستمع در گنج

آن نخستین که حضرت ذات است

[...]

فی الوجود الّذی هو المالک

از ازل تا ابد بود هالک

غیر هستی که والی قدم است

هر چه هستش گمان کنی عدم است

ذات هستی ست هست و دیگر هیچ

[...]