جواهری که بیفتد زساعدِ قلمش

برند دست بدستش برای گردن حور

گفتی که دلت کجاست جانا

در زلف نگر، نه دور جائیست

نه پیش من دواوین بود و دفتر

نه عیسی را عقاقیرست و هاون

ازین شگرف تراندیشه نیست، در عمل آر

وگرنه، ره مده اندیشه را بخاطر خویش

در دست منی دست نیارم بتو برد

دردا که در آب تشنه می‌باید مرد

أَرَی مَاءً وَ بی عَطَشٌ شَدِیدٌ

وَ لَکِن لَا سَبیلَ إِلی الوُرُودِ

نای و چنگی که گربگان دارند

موش را خود به رقص نگذارند

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال‌؟

من تشنه و پیش من روان آب زلال

مرین راه را چون بپایان برند؟

که در منزل اوّلش جان برند

من ندیدم سلامتی ز خسان

گر تو دیدی سلام من برسان

اینک می‌بینم به بیداری‌ست یا رب یا به خواب‌؟

خویشتن را در چنین نعمت پس از چندین عذاب

بنشست و هزار گونه باد اندرسر

سودایِ هزار کیقباد اندر سر

کفل گرد چون گوی چوگانئی

زحل پیکری، زهره پیشانئی

کاری که نه کارِ تست، مسپار

راهی که نه راهِ تست، مسپر

سپاس آفرینندهٔ پاک را

که گویا و بینا کند خاک را

آنکس که کند جفتِ خود اندیشهٔ تو

اندیشهٔ هرک هست ، بر طاق نهد

تا هرچ ترا باشد و تا هرک تراست

یکسو ننهی، حدیث عشق از تو خطاست

چون دانا ترا دشمنِ جان بود

به از دوست مردی که نادان بود

کرا در پسِ پرده دختر بود

اگر تاج دارد، بد اختر بود

ز روزِ گذر کردن، اندیشه کن

پرستیدنِ دادگر پیشه کن