در سایه خویش گوشه ای ده ما را

و ز خرمن خویش خوشه ای ده ما را

چیزی دگر از تو آرزو می نه کنیم

از خوان نیاز توشه ای ده ما را

کردیم به ناکام بسیج ره را

بگذاشته بیهوده دل ابله را

گفتم مگر از وصل شبی عید کنم

چون ابر حجاب شد ندیدم مه را

گفتم به وصال وعده دادست مرا

اقبال دری دگر گشادست مرا

چشمم به درست و گوش بر در و او خود

چون حلقه برون در نهادست مرا

من با که بگویم که چه افتاد مرا

بازم چه لطیف و چست بر داد مرا

در بندگی خویشتنم نپذیرفت

و آنگاه ز جمله کرد آزاد مرا

دیریست که انتظار می داد مرا

با وصل شبی قرار می داد مرا

گفتم مگرم دهد کناری ز میان

از خود ز میان کنار می داد مرا

ایزد که به عز و ناز پرورد مرا

همواره به لطف خویش غم خورد مرا

زد بر سر بالای جهان خیمه من

و انگشت نمای عالمی کرد مرا

با دل گفتم کجا شد آن حشمت ما

مخدوم نمی خواست مگر خدمت ما

آری به خداوند تعالی ور نه

ما را به که بگذاشت ولی نعمت ما

رفتی و دگر یاد نکردی از ما

هم در نظری سیر بخوردی از ما

ما خود پی دل رویم تو در خانه

فارغ بنشین چو دل نبردی از ما

در هیچ صدف نیست چند دردانه ما

جای دگر نبود چو جانانه ما

هرگز دیدی حاضر و غایب یاری

در خانه خود نشسته هم خانه ی ما

تن بود گرو کرده جان از مبدأ

جان عاقبت الامر ز تن گشت جدا

تن رفت به خاک باز و جان شد بر عرش

یعنی همه فانی اند و باقیست خدا

ای ذات تو مطلقا همه چون و چرا

از هستی خویش یک نظر بخش مرا

آنجا که تویی کس دگر چون باشد

من خود به در آیم از دگرها تو در آ

بوی گل رز کرد مرا مست و خراب

نوباوه گلی کرد به صد دست در آب

در کشتی می نشین که طوفان ورع

بسیار محیط عقل کردست مراب

هنگام صبوح چون درآیی از خواب

در خواه ز باقیات دوشینه شراب

بر سر کش و دست بر زن و پای بکوب

عشرت به غنیمت کن و فرصت دریاب

خواهم ز تو چیزی به معمایی خوب

کان هست چو طبعت به لطافت منسوب

دانی چه سوال می کنم باده بنه

نصفیش مصحف کن و نصفی مقلوب

ساقی به که سپیده بر خویش بجنب

می در ده و خلوت کن و مگریز از (شب)

بر دختر رز چو عادت روزه گذاشت

در عقد پیاله آرش از خانه ی خنب

آنجا که دل سوخته ما آنجاست

گر دریابی معاد و مبدا آنجاست

هر چیز که در هستی من بود برفت

من هیچ نیم که هستم، اینجا آنجاست

زین واقعه سیاره و افلاک بسوخت

زین حادثه آب خون شد و خاک بسوخت

از هیبت این صاعقه یک ذره نماند

از خشک و تر وجود، الاک بسوخت

بی‌خویشتنم و دیش یگانهٔ ماست

فریاد ز دست آنک هم‌خانهٔ ماست

من مجنونم در طلب و او لیلی

پس عقل و دین رتبه دیوانهٔ ماست

جان زنده دل از نسیم جانانه ماست

عشق آفت عقل و عقل دیوانه ی ماست

ای خواجه تو او را ز کجا می طلبی

دیریست که مطلوب تو هم خانه ی ماست

آنی تو که شیوه تو برگزیده ی ماست

آنجا که تو را پای بود دیده ماست

بر گوشه خاطر تو گر نگذشتیم

آن از اثر طالع شوریده ماست