ای گلبن روان و روان را بجای تن

پیش آر جام و تازه کن از راح روح من

زان می که رنگ و بوی تقاضا کند ازو

د رکوهسار لاله و در باغ یاسمن

خمری که مشک خفته و بیدار در دو حال

[...]

ز تاب عنبر با تاب بر سهیل یمن

هزار حلقه شکست آن نگار عهدشکن

چه حلقه‌ای که معلق نهاد دام بلا

چه عنبری که معنبر نمود اصل فتن

گهی ز نافۀ مشکست ماه را زنجیر

[...]

رخسار و قد و زلف و بناگوش یار من

ماهست بر صنوبر و مشکست بر سمن

با ماه و با صنوبر او نور و راستی

اندر سمن طراوت و در مشک او شکن

این هر چهار فتنهٔ دین و دیده و دلند

[...]

سوسن و سنبل نمود از زلف و عارض یار من

سنبلی بس با بلا و سوسنی بس با فتن

سوسن از سیم سپید و سنبل از مُشک سیاه

در سپیدی صد ملاحت، در سیاهی صد شکن

نور و زیب از روی و قد او همی خواهند دام

[...]

مرا بوقت گل از باده صبر فرمایی

کرا توان بودایدر چنین؟ چنین نتوان

بشادکامی امروز داد خویش بده

کجا کسی که ز فردا پذیرد از تو ضمان ؟

جهان جوان شد و ما همچنو جوانانیم

می جوان بجوان ده درین بهار جوان

نه کار کژ جهان را تو راست خواهی کرد

چگونه راست کنی؟ چون کژست کار جهان

همی بخندد نونو بسبزه بر لاله

همی بگرید خوش خوش بلاله بر باران

ز بسکه گور کنون برگ بید و لاله خورد

زمردین و عقیقین کند لب و دندان

مرا شراب گران ده ، که عاقبت مستیست

اگر شراب سبک نوشم ، ار شراب گران

ز رفتن سرطان جز کژی نبیند کس

حکیم طالع عالم بدین نهد سرطان

ز قسمت ازلی روزگار و دولت او

زیادتی بکمالند و ایمن از نقصان

سپاه میغ زمان تا زمان بتازد تند

کند حکایت هر ساعتی ز صد توفان

کدام روز بشادی گذاره خواهد کرد

کسی که ببهاری چنین بود پژمان ؟

اگر زمرد و یاقوت تاج شاهان بود

کنون ز خاره در آویختست و خار ه ستان

تو آن فریشته خویی ، که لفظ خرم تست

ز راستی و ز حجت چو دین و چون فرقان

ابوالمظفر میرانشه ، آنکه درگه او

همی گواژه زند بر بلندی کیوان

ز شاخ پوده همی سر برون کند مینا

ز سنگ خاره همی سر برون کند مرجان

ستاکهای گل اکنون درخت و قواقند

ز زندواف برو صد هزار گونه زبان