به ما هجرت چو رستم در عتابست

چو توران ملک صبرم زان خرابست

رقیب گرسیوز و فایز سیاوش

فرنگیس عشق و دل افراسیابست

نه چشم است آن که چشمانش ندیده‌ست

نه گوش است آن که صوتش ناشنیده‌ست

بپرس از چشم فایز حسن دلبر

که شبها رنج بی خوابی کشیده‌ست

بهشت است این زمین یا کوی یار است

که خاکش نافه مشک تتار است

اگر فایز بود مدفون آن خاک

نه بیمش از سوال و نه فشار است

تو سروی آن پریرخ سرو ناز است

تو خوبی او زخوبی بی نیاز است

مرنج از راستی دلدار فایز

تو بازی آن پریرخ شاهباز است

انیس من به جز آه سحر نیست

غذای من به جز خون جگر نیست

ز آه و ناله فایز بترسید

که آه دردمندان بی اثر نیست

عرق بر چهره یا بر گل گلابست

و یا پروین به دور ماهتابست

فشانده یار فایز نقره بر آل

و یا بر آتش تر خشک آبست؟

بیا جانا نشین با ما بگو راست

گهی کج می نهی زلفت گهی راست

بگفتا بهر بیم خصم فایز

که یعنی مار و عقرب هر دو مار است

بت زورق نشینم در امان باد

خدایت در بلاها حفظ جان باد

به دریا باد فایز یارش الیاس

به صحرا خضر با او همعنان باد

بتی کز ناز پا بر دل گذارد

ستم باشد که پا بر گل گذارد

ز استغنای طبع دوست فایز

قدم بر چشم ما مشکل گذارد

به دل گفتم مکن این قدر فریاد

که اندر خرمن صبر آتش افتاد

بسوزم شمع سان فایز سراپا

گهی کآن چشم شهلا آورم یاد

سحرگاهان که شبنم بر گل افتد

ز نو شور و فغان در بلبل افتد

سحر فایز به یاد نو گل خویش

به جانش صد هزاران غلغل افتد

به زیر ابر گیسو گردن یار

نمایان چون شفق اندر شب تار

نماید در بر چشمان فایز

که زاغی برگ گل دارد به منقار

سحر کردم سوال از زلف دلبر

که تو خوشبوتری یا مشک عنبر؟

بگفتا: «فایزا می رنجم از تو

مرا با مشک می سازی برابر؟»

به گل شبنم و یا خوی بر رخ یار

بود جاری که در جنات انهار

اگر از آن عرق یک قطره فایز

چکد بر تو جوان گردی به یکبار

به قد طوبا، به لب کوثر، به رخ حور

بدین حسن خدایی چشم بد دور

بت فایز ز خوبی بی نیاز است

بود سر تا قدم نور علی نور

شب عید است و هر کس با عزیزش

کند بازی به زلف مشک ریزش

بجز فایز که او یاری ندارد

نشیند با دل خونابه ریزش

همه مه طلعتان در برج محمل

مه من کرده جا در محمل دل

به جانان همسفر باشم، نخواهم

که گردد تا ابد قطع مراحل

به هنگام تبسمهای جانان

شکر ریزد ز مروارید و مرجان

لبانش آب حیوانست فایز

دهم اندر کنارش تشنه لب جان

لبت گاه تکلم شکر افشان

شکر زاییده گویی لعل جانان

شنیدم در صف فایز بود در

که دیده لؤلؤ اندر لعل و مرجان؟

بهای این لب و دندان جانان

دهم ملک یمن، شهر بدخشان

چنین سودا مکن فایز که آخر

یقین دانم که می گردی پشیمان