مرا خلد برین دی بودیم جا

کنونم دوزخ است امروز ماوا

نمانده دی نماند فایز امروز

خدا داند چه باشد حال فردا

اگر خواهی بسوزانی جهان را

رخی بنما بیفشان گیسوان را

بت فایز اشارت کن به ابروت

بکش تیغ و بکش پیر و جوان را

به رخ جا داده‌ای زلف سیه را

به کام عقرب افکندی تو مه را

که دیده عقرب جراره فایز؟

زند پهلو به ماه چارده را

به زیر پرده آن روی دل‌آرا

بود چون شمع در فانوس پیدا

دل فایز چو پروانه به دورش

مدامش سوختن باشد تمنا

صنم تا کی دل ما را کنی آب

دل نازک ندارد اینقدر تاب

اگر تو راست می‌گویی به فایز

به بیداری بیا پیشم نه در خواب

سحرگه زورق سیمین مهتاب

چو در دریای اخضر گشت غرقاب

بت فایز ز هامون سر برآورد

دوباره شد شب مهتاب احباب

دلم در نزد جانان است امشب

چو مرغ نیم‌بریان است امشب

کبابی از دل فایز بسازید

که سرو ناز مهمان است امشب

نسیم روح‌پرور دارد امشب

شمیم زلف دلبر دارد امشب

گمانم یار در راه است، فایز

که این دل شور در سر دارد امشب

سوار خنگ خوش‌رفتارم امشب

روانه جانب دلدارم امشب

چو سلطان حبش فایز ز شوقش

جهان زیر نگین پندارم امشب

بگو با دلبر ترسایی امشب

چه می‌شد گر که بی ترس آیی امشب

لبان خشک فایز را ز رحمت

بر آن لعل لب تر سایی امشب

بتا بر طرف معجر کن نقابت

مهل بی‌پرده مانند آفتابت

بت فایز بپوشان رخ که ترسم

شبی نامحرمی بیند به خوابت

اگر از رخ براندازی نقابت

کنند مردم خیال آفتابت

از این پوشیده‌ای رخ، یار فایز

که ترسی شب کسی بیند به خوابت؟

عرق بر چهره‌ات گل یا گلاب است

و یا پروین به روی ماهتاب است؟

نشانده یار فایز نقره بر آل

و یا بر آتش تر خشک آب است؟

به دوشش گیسوان خوش دلپسند است

که این مخصوص آن قد بلند است

حمایل‌های گیسو، یار فایز

تو گویی جنگجویی با کمند است

رخ تو آتش و زلف تو دود است

مرا زین سرد‌مهری‌ها چه سود است؟

چو فایز در بیابان تشنه جان داد

چه حاصل در صفاهان زنده‌رود است

دل آگه چه محتاج برید است؟

چه حاجتمند پیغام و نوید است؟

خبر از حال فایز یار دارد

چه لازم دیگرش گفت و شنید است؟

مرا این زندگی از بوی یار است

وگرنه جان بدین پیکر چه کارست؟

کنون که هست فایز زنده ز آنست

دو چشم و دل به راه انتظار است

دلا امشب نه وقت قال و قیل است

نه هنگام حکایات طویل است

ببین فایز! قوافل در قوافل

به هر جانب صدای الرحیل است

هنوزم بوی زلفش در مشام است

هنوزم ذوق لبهایش به کام است

کجا فایز شود از ناله خاموش

مگر آن دم که در خاکش مقام است

مرا در پیش راهی پر ز بیم است

ازین ره در دلم خوفی عظیم است

برو فایز میندیش از مهابت

که آنجا حکم یا رب رحیم است