اگر چه کرد صد جام دگر نوش

نشد جام نخستینش فراموش

چنان تنگش کشیدی شه در آغوش

که کردی قاقُمش را پرنیان‌پوش

نشسته لعل‌داران قصب‌پوش

قصب بر ماه بسته لعل بر گوش

خُتن‌خاتون چنین گفت از سرِ هوش

که تنها بود شمشادی قصب‌پوش

دل خسرو ز عشقِ یارِ پرجوش

به یاد نوشِ لب می‌کرد می نوش

گَه آوردن بهارِ تَر در آغوش

گَهی بستن بنفشه بر بناگوش

ازین سو حلقهٔ لب کرده خاموش

ز دیگر سو نهاده حلقه در گوش

ز جان شیرین‌تری ای چشمهٔ نوش

سزد گر گیرمت چون جان در آغوش

غریو کوس داده مرده را گوش

دماغ زندگان را برده از هوش

صَهیل تازیان آتشین جوش

زمین را ریخته سیماب در گوش

نشستن با پری‌رویان چون نوش

شهنشاه‌ِ پری‌رویان در آغوش

چو گیرد ناامیدی مرد را گوش

کند راه رهایی را فراموش

به قصر آمد چو دریا‌یی پر از جوش

که باشد موج آن دریا همه نوش

نخواهم کردن این تلخی فراموش

که جان شیرین کَنَد، مریم کُند نوش

و گر گوید کشم تنگش در آغوش

بگو کاین آرزو بادت فراموش

پری‌پیکر نگار پرنیان‌پوش

بت سنگین‌دل سیمین بناگوش

چو شب زلف سیاه افکند بر دوش

نهاد از ماه زرین حلقه در گوش

چو بگرفت آن سخن فرهاد در گوش

ز گرمی، خون گرفتش در جگر جوش

گشاد از گوش با صد عذر چون نوش

شفاعت کرد کاین بستان و بفروش

گرفته عشق شیرینش در آغوش

شده پیوند فرهادش فراموش