تن از بی‌طاقتی پرداخته زور

دل از تنگی شده چون دیدهٔ مور

درختی بر شده چون گنبد نور

گدازان گشت چون در آب کافور

ز بادی کاو کلاه از سر کند دور

گیاه آسوده باشد سرو رنجور

مشو پرخواره چون کرمان در این گور

به کم خوردن کمر دربند چون مور

ستاده قیصر و خاقان و فغفور

یک آماج از بساط پیش‌گه دور

ز مغروری کلاه از سر شود دور

مبادا کس به زور خویش مغرور

تو را بفریبد و ما را کند دور

تو زو راضی شوی من از تو مهجور

سوی خسرو شدی پیوسته شاپور

به صد حیلت پیامی دادی از دور

شفاعت کرد روزی شه به شاپور

که تا کی باشم از دل‌دارِ خود دور

به تندی بَرزد آواز‌ی به شاپور

که از خود شرم دار ای از خدا دور

گر آید دختر قیصر نه شاپور

ازین قصرش به رسوایی کنم دور

بدین‌سان گر چه شیرین است رنجور

ز خسرو باد دائم رنج و غم دور

که شیر آوردن از جایی چنان دور

پرستاران او را داشت رنجور

بلی باشد ز کار آدمی دور

بهشت و جوی شیر و حوضه و حور

فرومانده چنین تنها و رنجور

ز یاران منقطع وز دوستان دور

به هر هفته شدی مهمان آن حور

به دیداری قناعت کردی از دور

ز عشقت سوزم و می‌سازم از دور

که پروانه ندارد طاقت نور

من افتاده چنین چون گاو رنجور

تو می‌بینی‌، خرک می‌رانی از دور

به گرد عالم از فرهاد رنجور

حدیث کوه کندن گشت مشهور

نمی‌خواهی که بینی جور بر جور

نباید گفت راز دور با دور