گر چو ترازو شده‌ای راست‌کار

راستی دل به ترازو گمار

محتسب صنع مشو زینهار

تا نخوری درهٔ ابلیس‌وار

مضطرب از دولتیان دیار

ملک بر او شیفته چون روزگار

تا نشود بسته لب جویبار

پنجهٔ دعوی نگشاید چنار

تا سر خود را نَبُری طره‌وار

پای درین طره منه زینهار

تا نبوَد جوهر ِ لعلْ آبدار

مُهر قبولش ننهد شهریار

گرنه بدین قاعده بودی قرار

قلب شدی قاعده روزگار

تا نشود راز چو روز آشکار

تا نشویم از پدرش شرمسار

گر تن بی‌خون شده‌ای چون نگار

ایمنی از زحمت مردار خوار

سوختن و خنده زدن برق‌وار

کوتهی عمر دهد چون شرار

دایهٔ دانا‌ی تو شد روزگار

نیک و بد خویش بدو واگذار

رهروی از جمله پیران کار

می‌شد و با پیر مریدی هزار

زودرو و زودنشین شد غبار

زان به یکی جای ندارد قرار

جور پذیران عنایت گذار

عیب نویسان شکایت شمار

دوست کدام؟ آنکه بود پرده‌دار

پرده‌درند این همه چون روزگار

یک دل داری و غم دل هزار

یک گل پژمرده و صد نیش خار

ور بکنم راز شهان آشکار

بخت خورد بر سر من زینهار‌»

می‌شنوم من که شبی چند بار

پیش زبان گوید سر زینهار

دشمن جان‌ست ترا روزگار

خویشتن از دوستی‌اش واگذار

با توِ دنیا‌طلبِ دین‌گذار

بانگ برآورده رقیبان بار