خویشتن از جملهٔ پیران شمار

کار جوانان به جوانان گذار

نرمی دل می‌طلبی نیفه‌وار‌؟!

نافه‌صفت تن به درشتی سپار

او به سخن در که برآمد غبار

گشت سگ از پرده گَرد آشکار

گر قدمت شد به یقین استوار

گَرد ز دریا، نَم از آتش برآر

بیش و کمی را که کشی در شمار

رنج به قدر دیَتَش چشم دار

خیز و مکن پرده‌دری صبح‌وار

تا چو شبت نام بود پرده‌دار

سیم طبایع به ریاضت سپار

زر طبیعت به ریاضت برآر

چون به شکار آمد در مرغزار

آهوکی دید فریدون شکار

تا کی و تا کی بود این روزگار

و‌آمدن و رفتن بی‌اختیار

ای که از امروز نه‌ای شرمسار

آخر از آن روز یکی شرم دار

کاین روش از راه قضا دور دار

چون تو قضا را بجوی صد هزار

مار صفت شد فلک حلقه‌وار

خاک خورَد مار سرانجام کار

عیب‌نمایی مکن آیینه‌وار

تا نشوی از نفَسی عیب‌دار

بر سر آن جیفه گروهی نظار

بر صفتِ کرکسِ مردار‌خوار

خویشتن‌آرای مشو چون بهار

تا نکند در تو طمع روزگار

خاصه درین بادیهٔ دیو سار

دوزخ محرور‌کُش تشنه‌خوار

تا شود این هیکل خاکی غبار

پای به پایت سِپَرَد روزگار

تا نکنی جای قدم استوار

پای منه در طلب هیچ‌کار

از پیِ صاحب‌خبر‌ان است کار

بی‌خبران را چه غم از روزگار‌؟!

عقل تو پیر‌ی‌ست فراموش‌کار

تا ز تو یاد آرد، یادش بیار