چو شه را چنین آمده‌ست اختیار

که نُقلی دهد شاخ هر میوه بار

به فرمانبری چون تویی شهریار

چنین است فرمان پروردگار

چو فرمان چنین آمد از کردگار

که بیرون زنم نوبتی زین حصار

برون شد وزیر از بر شهریار

ز شه گفته را گشت پذرفتگار

ز پیروزه‌گون گنبد انده مدار

که پیروز باشد سرانجام کار

ستیزنده را چون بود سخت کار

به نرمی طلب کن به سختی بدار

به هر دولتی کاوری در شمار

سجودی بکن پیش پروردگار

چو هرچ او بگردد ز ترتیب کار

بگردد بر او گردش روزگار

ز خرما به دستی بوَد تا به خار

که این گل‌شکر باشد آن ناگوار

منه بر دل نیکنامان غبار

که بدنامی آرد سرانجام کار

خزینه که با توست بر توست بار

چو دادی به دادن شوی رستگار

شب و روز بیدار باشد به کار

که بر خفتگان ره زند روزگار

پرستندگان گرچه داری هزار

پرستشگران را میفکن ز کار

کنند آن هیونان ازان سنگ بار

نمانند خود را در آن سنگسار

چو از چشم گریندهٔ اشک‌بار

بر آن خوابگه کرد لختی نثار

شب و روز برطرف آن رود بار

دو اسبه همی‌راند بر کوه و غار

چهارش هزار اشتر از بهر بار

پس و پیش لشگر کشیده قطار

گرفتند یک ماه آنجا قرار

که هم سایبان بود و هم چشمه‌سار

به پروردن داد و دین زینهار

نگهدار فرمان پروردگار

چو بر پشته رفتن گرفتن قرار

برانداختن آنچه باید به کار