که چون کرده‌اند این دو صورت نگار

دو ارتنگ را بر یکی سان گزار

چو پایه دهد مرد را شهریار

نباید که برگیرد از خود شمار

چو شد صفهٔ چینیان بی نگار

شگفتی فرو ماند از آن شهریار

چو آبی که بادش کند بی قرار

شکن برشکن می‌دود برکنار

گران داشت آن نکته را شهریار

زنان را به مردی ندید استوار

ز بس نوبتیهای گوهر نگار

چو باغ ارم گشت جیحون کنار

مکن ترکی ای ترک چینی نگار

بیا ساعتی چین در ابرو میار

نخست از جواهر درآمد به کار

ز دراعه و درع گوهر نگار

سوی بازگشتن بسی چید کار

بگردنگی گشت چون روزگار

چو آواز خود بر کشد زیر و زار

بخسبد بر آواز او مرغ و مار

سیه چون در آمد به عرض شمار

گزیده در او بود پانصد هزار

ولیکن چو بینی سرانجام کار

به شهر خودست آدمی شهریار

نگارنده را گفت شه کاین نگار

در این سنگ‌دل قوم چون کرد کار‌؟!

عروسان ما را بس است این حصار

که با حجلهٔ کس ندارند کار

سگالندهٔ کاردان وقت کار

ز دشمن به دشمن شود رستگار

همه زین زرین یاقوت کار

کفن پوشهای جواهر نگار

خدنگ سه پر کرده ز آهن گذار

چو مرغ دو پر بر سر مرغزار

پلنگان درم بر سر کوهسار

نهنگان خورم بر لب جویبار

ز قلب ملک پیش آن تند مار

برون رفت جوشنوری نیزه‌وار

نمی‌شد یکی بر یکی کامگار

ز پیشین درآمد به شب کارزار