نهان که می‌کند این درد آشکارهٔ ما

که راست چاره که از دست رفت چارهٔ ما

هزار کوه بلا بر دلم فرود آمد

زهی تحمّل سنگین دل چو خارهٔ ما

نگار ما به کنار آمد و کناره گرفت

[...]

دلبری دارم که دل در بندِ زُلف و خالِ اوست

عاشقانش را شَراب از جامِ مالامالِ اوست

فِتْنِه‌یِ آن چَشْمِ فَتّانم که از هر گوشه‌ای

فِتْنِه‌ای پُرشیوه از دُنْباله‌یِ دُنْبالِ اوست

حالِ وصفِ حسنِ او بالاتر است از مُمْکِنات

[...]

صبا حکایت زلف مرا پریشان گفت

سیاهکاری شوریده باز نتوان گفت

خط غبار که تعلیق ثلث عارض تست

محققش بتوان نسخ خط ریحان گفت

نسیم طرهّ سنبل به هم برآمده یافت

[...]

چو زلف خود فرو مگذار کارم

که چون زلفت پریشان روزگارم

به یاد لعل شیرینت چو فرهاد

بتلخی روزگاری می گذارم

بجز نقش رخت نیکو نیاید

[...]

دلم صید کردی بدان چشم آهو

گرفتار گشتم بدان جعد گیسو

قدم شد خمیده چو ابروی شوخت

نبد با کمال تواش زور بازو

دلم چون پریشان نباشد که باشد

[...]