چه تاری چه روشن چه بالا چه پست

نشان است بر هستی‌اش هر‌چه هست

ز پیغمبران او پسین بُد درست

ولیک او شود زنده زیشان نخست

سرافیل هم‌راز‌ش و هم‌نشست

براق اسب و جبریل فرمان‌پرست

هرآنکش پرستد بود بت پرست

چه با او چه با دیو دارد نشست

ره روزی از آسمان اندراست

ولیکن زمین راه او را درست

زمین جای آرام هر آدمیست

همان خانه کردگار از زمینست

چو جای نمازست گشتست پست

همه در نماز از برش هرچه هست

چنین دان که جان برترین گوهر است

نه زین گیتی از گیتی دیگرست

ردی دانش‌آرایِ یزدان‌پرست

زمین‌حلم و دریا‌دل و راد‌دست

اگر داد باید شهی هرچه هست

دهد این شه و ندهد او را ز دست

به خشکی چو یوزش ببندید دست

برآرید از آبش چو ماهی بشست

شنیدم ز دانش پژوهان درست

که تیر و کمان او نهاد از نخست

نه بنشسته از پای و نه نیز مست

همی خورد کش لب نیالود و دست

تو هستی زن و مرد من پس نخست

ز من باید انداز فرهنگ جست

زن ارچه دلیرست و بازور دست

همان نیم مردست هر چون که هست

به پیلسته دیبای چین برشکست

به ماسورهٔ سیم بگرفت شست

دو جزعش ز در هر زمان رشته بست

گهی بر شبه ریخت و گه بر جمست

گوا بر نکو پیکر تو دُرست

همین پرنیان بس که در پیش تست

به آیین پیمانش با او ببست

به پیوند بگرفت دستش به دست

زبانت ار چه پوشندهٔ راز تست

همی رنگ چهرت بگوید درست