مه از هر فرشته بُدش پایگاه

بر از قاب قوسین به یزدانش راه

دو گونه همی دم زند سال و ماه

یکی دم سپید و یکی دم سیاه

ز گرد دو رنگ اسپ ایشان به راه

سپیدست گه موی و گاهی سیاه

زمینست هر جانور را پناه

تن زنده و مرده را جایگاه

ز هرکس فزون جاهشان نزدِ شاه

گذشته درفشِ مهیشان ز ماه

چو آن پیکر پرنیان دید شاه

دژم گشت هر چند کردش نگاه

خوش آمدش و بر شد به دکان ز راه

بر لختی در آن سایه گاه

خدنگ از خم چرخ برکرد شاه

به زخم کبوتر ز صد گام راه

به جم گفت کای خسته از رنج راه

درین سایه گا ه از چه کردی پناه

همی گفت و ز نرگسان سیاه

ستاره همی ریخت بر گرد ماه

سه جام از خداوند این رز بخواه

به من ده رهان جانم از رنج راه

کرا بخت فرخ دهد تاج و گاه

چو خُرسند نبود ، درافتد به چاه

نهان برد جم را سوی کاخ ماه

به مشکوی زرّین بیاراست گاه

پریرخ بغلتید در پیش شاه

به خاک از سر سرو بر سود ماه

چو دختر شود بد، بیفتد ز راه

نداند ورا داشت مادر نگاه

کنون بر هیون بسته او را به گاه

فرستم به درگاه ضحاک شاه

شبی همچون بر روی دیو سیاه

فشانده دم و دود دوزخ گناه

چو پیروز گشتند از آن رزمگاه

سوی زابل اندر گرفتند راه

پدرش از پی کینه روزی به گاه

به کابل همی خواست بردن سپاه

سرند از میان سران سپاه

کجا جای دارد بدین رزمگاه