سوی خاور آید پدید آفتاب

هم آتش کند جوش طوفان چو آب

پرستنده او مه و آفتاب

همیدون فلک زآتش و باد و آب

بدین کرد شاید نهان آفتاب

بدان شاید انباشت دریا و آب

رسد هر که آید هم اندر شتاب

به خوان و می و خلعت و جاه و آب

نه هر آهوی را بود مشک ناب

نه از هر صدف دُرّ خیزد خوشاب

پسِ تیرگی روشنی گیرد آب

برآید پسِ تیره شب آفتاب

نسوزد تنش زآتش و تف و تاب

ز دریاست خود بیم نایدش از آب

چو دریا نمایدت دُرّ خوشاب

همی جوی دُرّ و همی ترس از آب

سنان‌ها همی کرد در گرد تاب

چو آتش زبانه زبانه در آب

بیآمد سوی خیمه هنگام خواب

ز نادیدن ببر پُر خشم و تاب

به دریا رسید از تف تیغ تاب

به کُه سنگ آتش شد و آهن آب

در آن نغز باغ آبگیری گلاب

ز دُر سنگ و ریگش همه مشک ناب

چو آهو و خرگوش یابد عقاب

نیارد به درّاج و تیهو شتاب

به کم زان که مرغی زند سر در آب

ز زین کوهه بربودش اندر شتاب

سپهبد برانگیخت رزمی عقاب

درآمد بدو چون درخش از شتاب

سیه گفت در راه گاه شتاب

چنانم کم اندر نیابد عقاب

چو پیلی به میدان تک زودیاب

ورا پیلبان با دو میدانش آب

ز تف سر تیغ وز عکس آب

همی در هوا گشت کرکس کباب

یلان ز آتش رزم و از بیم تاب

همی تن فکندند هر سو در آب

به هر سو یکی آبدان چون گلاب

شناور شده ماغ بر روی آب