پدید آمد از دور چیزی دراز

سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز

ز مرغان مر آن را که بد نیک تاز

چو باز و چو شاهین گردن فراز

دگر بوی‌های خوش آورد باز

که دارند مردم به بویش نیاز

به شیر آن کسی را که بودی نیاز

بدان خواسته دست بردی فراز

چنین گفت ابلیس نیرنگ‌ساز

که شادان زی ای شاه گردنفراز

سراسر زمانه بدو گشت باز

برآمد بر این روزگار دراز

ز پوشیده‌رویان یکی شهرناز

دگر پاکدامن به نام ارنواز

در ایوان شاهی شبی دیر یاز

به خواب اندرون بود با ارنواز

چنین گفت ضحاک را ارنواز

که شاها چه بودت نگویی به راز

به شاه گرانمایه گفت ارنواز

که بر ما بباید گشادنت راز

بدو دادمت روزگاری دراز

همی پروردیدت به بر بر به ناز

چو بشنید از او این سخن ارنواز

گشاده شدش بر دل پاک راز

فریدون چنین پاسخ آورد باز

که گر چرخ دادم دهد از فراز

بر او خوب رویان گشادند راز

مگر کاژدها را سر آید به گاز

ز یک دست سرو سهی شهرناز

به دست دگر ماه‌روی ارنواز

نه آسیمه گشت و نه پرسید راز

نیایش‌کنان رفت و بردش نماز

به یک دست گیرد رخ شهرناز

به دیگر عقیق لب ارنواز

بدید آن سیه نرگس شهرناز

پر از جادویی با فریدون به راز

فرو بست دستش بر آن کوه باز

بدان تا بماند به سختی دراز

وزان پس کسی را که بودش نیاز

همی‌داشت روز بد خویش راز