بزد نیزه و برگرفتش ز زین

نهاد آن بن نیزه را بر زمین

چو شب تیره شد پهلو پیش‌بین

برآراست باشاه ایران زمین

ز لشکر چو کشتی سراسر زمین

کجا موج خیزد ز دریای چین

چو تنگ اندر آورد با او زمین

فرو کرد گرز گران را به زین

همان بخش ایرج ز ایران زمین

بداد آفریدون و کرد آفرین

ببخشیم و زان پس نجوییم کین

که چندین بلا خود نیرزد زمین

نخستین چو کاووس باآفرین

کی آرش دوم و دگر کی پشین

تو گر دادگر باشی و پاک دین

ز هر کس نیابی به جز آفرین

دی و بهمن و آذر و فرودین

همیشه پر از لاله بینی زمین

یکی چاره باید کنون اندرین

که این بد بگردد ز ایران زمین

نه از من پسندد جهان‌آفرین

نه شاه و نه گردان ایران زمین

ز بهر بزرگان ایران زمین

برآرامش این رنج کردی گزین

پس از کردگار جهان‌آفرین

به تو دارد امید ایران زمین

به میلاد بسپرد ایران زمین

کلید در گنج و تاج و نگین

کنون کرد باید ترا رخش زین

بخواهی به تیغ جهان بخش کین

تو کوتاه بگزین شگفتی ببین

که یار تو باشد جهان‌آفرین

همانگه یکی میش نیکوسرین

بپیمود پیش تهمتن زمین

روانش چو پردخته شد ز آفرین

ز رخش تگاور جدا کرد زین

چنان ساخت روشن جهان‌آفرین

که پنهان نکرد اژدها را زمین

همی پوست کند این از آن آن ازین

همی گل شد از خون سراسر زمین