سپاهیست ای شهریار زمین

که هرگز چنان نامد از ترک و چین

پس ارجاسپ شاه دلیران چین

بیاراست لشکرش را همچنین

میان‌گاه لشکرش را همچنین

سپاهی بیاراست خوب و گزین

چو از کوه دید آن شه بافرین

کجا برنشستند گردان به زین

همی گشت بر پیش گردان چین

بسان یکی کوه بر پشت زین

چو او را بدیدند گردان چین

که آن نیزهٔ نامدار گزین

همی گشت بر گرد مردان چین

تو گفتی همی بر نوردد زمین

برین گر بماند زمانی چنین

نه ایتاش ماند نه خلخ نه چین

ازو شاد شد شاه و کرد آفرین

بدادش بدو بارهٔ خویش و زین

بدانید یکسر که روزیست این

که کافر پدید آید از پاک دین

برفتش دل و هوش وز پشت زین

فگند از برش خویشتن بر زمین

کجا رفت آن بیدرفش گزین

هم‌اکنون سوی منش خوانید هین

چو بازآورید آن گرانمایه کین

بر اسپ زریری برافگند زین

همیدون ببستند پیمان برین

که گر تیغ دشمن بدرد زمین

چو یک چند گاهی برآمد برین

جهان ویژه گشت از بد و پاک دین

به کرده ستونها بزرگ آهنین

سر اندر هوا و بن اندر زمین

پس آگاهی آمد به سالار چین

که شاه از گمان اندرآمد به کین

نیاید پسند جهان‌آفرین

که تو دل بپیچی ز مهر و ز دین

نه ارجاسپ مانم نه خاقان چین

نه کهرم نه خلخ نه توران زمین

بزرگان برو خواندند آفرین

که ما را توی افسر و تیغ کین