کدامین پادشه را بود چندین

ز مصر و شام و موصل تا درِ چین

بزرگا جود دادار جهان بین

که بخشد مردمی را فضل چندین

چنین دارد که گفتم رسم و آیین

بجز وی کس ندیدم با چنین دین

ثنا را می کند اقبال تلقین

دعا را می کند جبریل آمین

فسانه گرچه باشد نغز و شیرین

به وزن و قافیه گردد نوآیین

مرا یک روز گفت آن قبلهٔ دین

چه گویی در حدیث ویس و رامین

کنون این داستان ویس و رامین

بگفتند آن سخندانان پیشین

چُو «کشمیرِ» یَل و چُونْ نامی «آذین»،

چو «ویرو»یِ دّلیر و گُردْ رامین،

به هم بودند آنجا ویس و رامین،

چو در یک باغ آذرگون و نسرین.

خورِش‌ها پاک و جان‌افزای و نوشین.

چو پوشش‌های نغز و خوب و رنگین.

چو ماهِ نو بَرو گسترده پروین.

چو طوق افگنده اَندر سروِ سیمین.

پس آنگه چون بود شاهانه آیین،

فرستادش فراوان مهد زرّین.

چو باشد روز را هنگام پیشین،

ز من خواهد پرندِ بهمنِ چین.

به مرو اندر شما را باشد آیین

چنین ناخوب و رسوا و به‌نفرین

سیاه اسپ و کبودش جامه و زین

سوارش را همیدون جامه چونین

به شهر اندر سراسر بسته آیین

ز بس پیرایه چون بتخانهٔ چین

در آن صحرا یلان بودند چونین

فدای نام کرده جان شیرین

من از بد خواه او ناخواسته کین

نکرده دشمنانش را بنفرین

به رزم اندر چو درزی بود ژوپین

همی جنگ آوران را دوخت بر زین

ز قارن‌تان نیفزاید همی کین

که ریش پیر او گشته‌ست خونین