یکی جشنِ نو آیین کرده بُد شاه

که بُد درخورْدِ آن دِیهیم و آن گاه.

نِشسته دَر میانِ مِهتَران، شاه؛

چنان کانْدر میانِ اختران، ماه.

بدین سان بود یک هفته شَهَنشاه.

به شادی و به رامِش گاه و بیگاه.

سَهی‌نام و سَهی‌بالا زنِ شاه!

تنَ ازْ سیم و لَبَ ازْ نوش و رُخَ ازْ ماه.

ز مُشکِ موی او مَرغول پنجاه

فرو هِشته ز فَرقَش تا کمرگاه.

همی گم کرد اَز دیدار من راه،

به روزِ پاکْ خورشید و به شَبْ ماه.

به شوهر بود شهرو را یکی شاه؛

بزرگ و نامور از کشورِ ماه.

اگر روزست و گر شب گاه و بیگاه،

کنیزک خواهدَ انْدر پیش پنجاه.

بدانِستَ ازْ دلش مادر همانگاه،

که آمد دخترش را خامشیْ راه؛

به دست اندر گرفته نامهٔ شاه

ز بویش عنبرین گشته همه راه

همی تا باز مرو آیی ازین راه

نیاسایی ز رفتن گاه و بیگاه

درودت باد شهرو از شهنشاه

ز داماد نکو بخت و نکوخواه

چو شهرو خواند مشکین نامهٔ شاه

چنان شد کش نبود از گیتی آگاه

چو با لشکر بجنبد نامور شاه

من او را پیشرو باشم به هر راه

بدین امّید مسپر دیگر این راه

که باشد دست امّید تو کوتاه

همی رفت و نبود او هیچ آگاه

که در پیشش همی راهست یا چاه

همی تا او ز مرو آمد سوی ماه

نیاسودی ز اندیشه دل شاه

همی گفتی چنین با خویشتن شاه

دو چشمش دیدبان گشته سوی راه

چو زرد آمد چنین آشفته از راه

ز گرد راه شد پیش شهنشاه

زمین ماه بادا تا یکی ماه

شده شمشیر و آتش را چراگاه