سخن هست اشک من دیده زبانم

همی گوید همه کس را نهانم

تو با لشکر برفتی وای جانم

که آمد لشکری از اندُهانم

فرستم میغها از دود جانم

درو آب از سرشک دیدگانم

شبی چونان بدیده دیدگانم

چنین روزی بدیدن چون توانم

ز من بنیوش دایه داستانم

که چون آب روان بر تو بخوانم

فراق آمد همه راز نهانم

به خونابه نویسد بر، رخانم

نصیحت می‌کنندم دوستانم

ملامت می‌کنندم دشمنانم

خیال روی تو در دیدگانم

همی گرید ز راه دیده جانم

کنون اندر وفای تو همانم

گوا دارم ز خونین دیدگانم

همی تا تو رسی فریاد جانم

به راهت بر، نشسته دیدبانم

کنون کردی چو سالار جهانم

بدار اندر پناه سایبانم

کریما تا ترا دیدم چنانم

که کاری جز طرب کردن ندانم