گر من ز می مُغانه مستم، هستم

گر کافِر و گَبْر و بت‌پرستم، هستم

هر طایفه‌ای به من گمانی دارد

من زانِ خودم، چنانکه هستم، هستم

مِی خوردن و شاد بودن آیین من است

فارغ بودن ز کفر و دین، دین من است

گفتم به عروسِ دَهْر: «کابین تو چیست؟»

گفتا:«دلِ خرّمِ تو کابینِ من است»

من بی مِی ناب زیستن نتْوانم

بی باده، کشیدِ بارِ تن نتْوانم

من بندهٔ آن دَمَم که ساقی گوید:

«یک جام دگر بگیر» و من نتْوانم

امشب می جامِ یک‌ مَنی خواهم‌ کرد

خود را به دو جامِ می غنی خواهم‌ کرد

اوّل سه طلاقِ عقل و دین خواهم‌ داد

پس دخترِ رَز را به زنی خواهم‌ کرد

* چون مُرده شوم، خاکِ مرا گُم سازید

احوالِ مرا عبرتِ مردم سازید

خاک تن من به باده آغشته کنید

وَز کالبدم خشتِ سَرِ خُم سازید

* چون درگذرم به باده شویید مرا

تلقین ز شرابِ ناب گویید مرا

خواهید به روز حَشْر یابید مرا؟

از خاکِ درِ میکده جویید مرا

* چندان بخورم شراب، کاین بوی شراب

آید ز تُراب، چون روم زیرِ تُراب

گر بر سر خاک من رسد مَخموری

از بوی شراب من شود مست و خراب

روزی که نهالِ عمر من کنده ‌شود،

و اجزام ز یک‌ دگر پراکنده شود

گر زان‌ که صراحیی کُنند از گِل من،

حالی که ز باده پُر کنی زنده شود

* در پای اجل چو من سرافکنده شوم

وز بیخِ امیدِ عمر برکنده شوم

زینهار! گِلَم به جز صراحی نکنید

باشد که ز بوی مِی دمی زنده شوم

* یاران به موافقت چو دیدار کنید

باید که زِ دوست یاد بسیار کنید

چون بادهٔ خوشگوار نوشید به هم

نوبت چو به ما رسد نگونسار کنید

* آنان‌که اسیر عقل و تمییز شدند

در حسرتِ هست‌ ونیست ناچیز شدند

رو با خبرا، تو آب انگور گُزین

کآن بی‌خبران به غوره مِیْویز شدند!

* ای صاحب فتوا، ز تو پرکارتریم

با این‌همه مستی، از تو هشیارتریم

تو خونِ کَسان خوری و ما خونِ رَزان

انصاف بده، کدام خون‌خوارتریم؟

شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی

هر لحظه به دامِ دگری پابستی

گفتا شیخا! هر آن‌چه گویی هستم

آیا تو چنان که می‌نمایی هستی؟!

* گویند که دوزخی بُوَد عاشق و مست

قولی‌ست خلاف، دل در آن نتوان بست

گر عاشق و مست دوزخی خواهد بود

فردا باشد بهشت همچون کفِ دست!

گویند بهشت و حورعین خواهد‌ بود 

و آنجا می ناب و اَنْگَبین خواهد‌ بود

گر ما می و معشوقه گُزیدیم چه باک؟

آخِر نه به عاقبت همین خواهد‌ بود؟!

* گویند: بهشت و حور و کوثر باشد

جوی می و شیر و شهد و شکّر باشد

پر کن قدح باده و بر دستم نه

نقدی ز هزار نسیه بهتر باشد

* گویند بهشتِ عَدْن با حور خوش است

من می‌گویم که آب انگور خوش است

این نقد بگیر و دست از آن نسیه بدار

کآواز دُهُل شنیدن از دور خوش است

کس خُلْد و جَحیم را ندیده‌ است ای دل

گویی که از آن جهان رسیده‌ است ای دل؟

امّید و هراسِ ما به چیزی‌ست کزان

جز نام، نشانی نه پدید است ای دل!

* من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت

از اهل بهشت کرد، یا دوزخ زشت

جامی و بتی و بَربَطی بر لب کِشت

این هر سه مرا نقد و تو را نسیه بهشت

چون نیست مقام ما در این دهر مُقیم

پس بی می و معشوق خطایی است عظیم

تا کی ز قدیم و مُحْدَث امّیدم و بیم؟

چون من رفتم، جهان چه مُحْدَث چه قدیم