چون نیست شدی هست به بودی صنما

چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

وای ای مردم داد ز عالم برخاست

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

مرغی به سر کوه نشست و برخاست

[...]

مرد باید که جگر سوخته چندان بودا

نه همانا که چنین مرد فراوان بودا

کار چون بسته شود بگشایدا

وز پس هر غم طرب افزایدا

خداوندا بگردانی بلا را

ز آفتها نگه داری تو ما را

به حق هر دو گیسوی محمد

زبون گردان زبردستان ما را

نسیما جانب بستان گذر کن

بگو آن نازنین شمشاد ما را

به تشریف قدوم خود زمانی

مشرف کن خراب آباد ما را

چون مرا دیدی تو او را دیده‌ای

چون ورا دیدی تو دیدی مر مرا

گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا

گرفت خواهم زلفین عنبرین ترا

به بوسه نقش کنم برگ یاسمین ترا

هر آن زمین که تو یک ره برو قدم بنهی

هزار سجده برم خاک آن زمین ترا

هزار بوسه دهم بر سخای نامهٔ تو

[...]

در شب تاریک برداری نقاب از روی خویش

مرد نابینا ببیند بازیابد راه را

طاقت پنجاه روزم نیست تا بینم ترا

دلبرا شاها ازین پنجه بیفگن آه را

پنج و پنجاهم نباید هم کنون خواهم ترا

[...]

هر کسی محراب کرده‌ست آفتاب و سنگ و چوب

من کنون محراب کردم آن نگارین روی را

با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین

با هر که نیست عاشق کم کن قرینیا

باشد گه وصال ببینند روی دوست

تو نیز در میانهٔ ایشان ببینیا

آتش نمرود هرگز پور آزر را نسوخت

پور آزر پیش ازین آتش چو خاکستر شده‌است

تا بدین آتش نسوزی تو یقین صافی نه‌ای

خواه گو دیوانه خوانی خواه گویی بیهده‌است

ای دریغا جان قدسی کز همه پوشیده‌است

[...]

امروز به هر حالی بغداد بخاراست

کجا میر خراسانست پیروزی آنجاست

ساقی تو بده باده و مطرب تو بزن رود

تا مِی‌ْ خورم امروز که وقت طرب ماست

می هست و درم هست و بت لاله رخان هست

غم نیست وگر هست نصیب دل اعداست

هر آن دلی که ترا، سیدی بدان نظرست

خطر گرفت اگرچه حقیر و بی‌خطرست

اگرچه خرد یکی شاخک گیاه بود

که تو بدو نگری زادسرو غاتفرست

هر آن دلی که نهفتست زیر هفت زمین

که تو بدو نگری همتش ز عرش برست

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست