آنی تو که از نام تو می بارد عشق

وز نامه و پیغام تو می بارد عشق

عاشق گردد هر که به کویت گذرد

آری ز در و بام تو می بارد عشق

لا فی النهار و لا فی اللیل لی فرح

فلا ابالی أطال اللیل ام قصرا

نی شب تهی ام نه روز از ناله و آه

خواهی شب من دراز خواهی کوتاه

خون می گریم از تو چه پنهان دارم

کز بهر تو این دو چشم گریان دارم

هر چند دلی ز وصل شادان دارم

صد داغ بر آن ز بیم هجران دارم

بهر تو به بر و بحر بشتافته ام

هامون ببریده کوه بشکافته ام

از هر چه رسیده پیش رو تافته ام

تا ره به حریم وصل تو یافته ام

زین پیش برون ز خویش پنداشتمت

در غایت سیر خود گمان داشتمت

اکنون که تو را یافتم آنی دانم

کاندر قدم نخست بگذاشتمت

جانا ز در تو دور نتوانم بود

قانع به بهشت و حور نتوانم بود

سر بر در تو به حکم عشقم نه به مزد

زین در چه کنم صبور نتوانم بود

از رنج کسی به گنج وصلت نرسید

وین طرفه که بی رنج کس آن گنج ندید

هرکس که دوید گور نگرفت به دشت

لیکن نگرفت گور جز آن کس که دوید

عاشق که ز هجر دوست دادی خواهد

یا بر در وصلش ایستادی خواهد

ناکس تر ازو کس نبود در عالم

کز دوست بجز دوست مرادی خواهد

ای مهر که نیست چون تو عالم گردی

زین رهرویم ببخش راه آوردی

امروز که را دیدی کاندر ره عشق

بر رخ بودش گردی و در دل دردی

دارم دلکی که با هر اندیشه که داشت

جز یاد تو بر صفحه خاطر ننگاشت

یاد تو چنان فرو گرفتش که در او

گنجایی هیچ چیز دیگر نگذاشت

خواهی که به صوفیگری از خود برهی

باید که هوا و هوس از سر بنهی

وان چیز که داری به کف از کف بدهی

صد زخم بلا خوری و از جا نجهی

صوفی که به خرقه دوزیش بازاریست

گر بخیه فقر می زند خوش کاریست

ور جنبش طبع دست او جنباند

هر بخیه و رشته اش بت و زناریست

خوش آن که چون نیست شد از این نقش مجاز

دیگر به وجود خویشتن نامد باز

زان پس چو وجود یافت زان مایه ناز

جاوید بر او در عدم گشت فراز

از دلق و عصا صدق و صفایی نرسد

وز سبحه بجز بوی ریایی نرسد

هردم به کجا رسد مگو سلسله ات

کز سلسله هیچ کس به جایی نرسد

خوش آنکه به ترک حظ فانی بکنی

تدبیر بقای جاودانی بکنی

کوشش بکنی و هر چه بتوان دانست

دانی پس ازان هر چه بدانی بکنی

مغرور مشو به مال چون بی خبران

زیرا که بود مال چو ابر گذران

ابر گذران اگر چه گوهر بارد

خاطر ننهد مرد خردمند بر آن

آن به که ز اسباب مرض پرهیزی

وز ننگ طبیبان دغل بگریزی

ناگشته تهی معده به خوان ننشینی

زان پیش که معده پرکنی برخیزی

تا کی هدف ناوک کین خواهم بود

وز دوری تو بی دل و دین خواهم بود

بر روی زمین پیش توام رو به زمین

در زیر زمین نیز چنین خواهم بود

زین گونه که جلوه آن دلاویز کند

عاشق ز بلا چگونه پرهیز کند

باد است ملامت کسان در گوشم

لیکن بادی که آتشم تیز کند

آبم ز کرم به روی کار آوردی

وز موج فراقم به کنار آوردی

صبرم به دل ز غم فگار آوردی

خوابم به دو چشم اشکبار آوردی