آن امیر علی سیر کاین لفظ

صورت نام اوست در اذهان

المقلب به صاحب الخیرات

المقرب بحضرت السلطان « بنایی »

دلم بدست تو مرغی است در کف طفلی

که نی کشد نه گذارد نه سازدش قفسی

نه دل بباغ کشد نی بلاله زار مرا

من وغم تو بعیش و طرب چکار مرا

آتشین لعلی که تاج خسروان را زیور است

اخگری بهر خیال خام پختن در سر است

انصاف بده ای فلک مینا فام

زین هر دو کدام خوبتر کرد خرام

خورشید جهانگرد تو از مطلع صبح

یا ماه جهانگرد من از جانب شام

ای فلک بیداد و بیرحمی بدینسان کرده ای

ای اجل ملک جهان را باز ویران کرده ای

کرده ای گاه از جفا حیران دل صد اهل دین

گه ز کین قصد هلاک مسلمان کرده ای

کرده بر جانها کمین بنهاده ای دام عنا

[...]

بشام غم چو من دردی کشی کاندر شراب افتد

از آن کمتر که تا روز جزامست و خراب افتد

بروز غم کسی جز سایه من نیست یار من

ولی او هم ندارد طاقت شبهای تار من

شب غم دیو باد آهم از جا برد گردون را

فرو برد اژدهای سیل اشکم ربع مسکون را

هر زمانم قامتش در ناله زار آورد

ترسم این نخل بلا دیوانگی بار آورد

اسیر هجر شدم هر کجا که دل بستم

فتاد طرح جدایی بهر که پیوستم

آهم چو گرد باد فنا می برد مرا

از کوی یار، آه چرا می برد مرا

گر در غم عشق استوار آید دل

بر مرکب آرزو سوار آید دل

گر دل نبود کجا وطن سازد عشق

ور عشق نباشد بچه کار آید دل

بی قد تو دل بسته صد بند بلا شد

کی وا شود آن غنچه که از شاخ جدا شد

جهان کهنه خلقی را بدل داغ هوس مانده

بیا ساقی که این ویرانه از بسیار کس مانده

وارسته ای کجاست که راه عدم رویم

[...]

شدم سرشک فشان چون برخ نقاب گرفت

شود ستاره نمایان چو آفتاب گرفت

سرو قدت جلوه کرد قد صنوبر شگست

لعل لبت خنده کرد قیمت گوهر شکست

هندوی دربان او چوب سیاست بقهر

از کف خاقان کشید بر سر قیصر شکست

ماند به نقطه دهنش در غبار خط

لیکن چو نقطه ای که بود در خط غبار

عیبم اینست کاز دیار ری ام

نه سمرقندی و بخارایی

یاوه گویان کاسه هر جابر

تره تر زنان بغرایی

که طفیلی خوان طفلانش

[...]

بتی کاز گل بود آزار پا در گشت بستانش

چسان در دیده خواهم با وجود خار مژگانش

تار طنبور که راز دل من میگوید

گوش کن گوش که از پرده ی سخن میگوید

چشمی بجهان نیست که حیران تو نیست

خورشید فلک چون مه تابان تو نیست

سر چشمه آب خضر ای غنچه دهن

چون لعل حیات بخش خندان تو نیست

سرم ز خاک ره آن سرو ناز بر نگرفت

مگر نیاز من خاکسار در نگرفت