آن امیر علی سیر کاین لفظ

صورت نام اوست در اذهان

المقلب به صاحب الخیرات

المقرب بحضرت السلطان « بنایی »

بشام غم چو من دردی کشی کاندر شراب افتد

از آن کمتر که تا روز جزامست و خراب افتد

بروز غم کسی جز سایه من نیست یار من

ولی او هم ندارد طاقت شبهای تار من

هر زمانم قامتش در ناله زار آورد

ترسم این نخل بلا دیوانگی بار آورد

اسیر هجر شدم هر کجا که دل بستم

فتاد طرح جدایی بهر که پیوستم

آهم چو گرد باد فنا می برد مرا

از کوی یار، آه چرا می برد مرا

بی قد تو دل بسته صد بند بلا شد

کی وا شود آن غنچه که از شاخ جدا شد

جهان کهنه خلقی را بدل داغ هوس مانده

بیا ساقی که این ویرانه از بسیار کس مانده

وارسته ای کجاست که راه عدم رویم

[...]

شدم سرشک فشان چون برخ نقاب گرفت

شود ستاره نمایان چو آفتاب گرفت

تا کار دل ز عشق تو مشکل نمیشود

آسان مراد دل ز تو حاصل نمیشود

دل قطره قطره خون شد و از راه دیده رفت

رحمت هنوز بر من بیدل نمیشود

آهم بگرد باد فنا میدهد مرا

[...]

جلوه ی ناز بیله اولسی قامت بینی

دور نک ای عشق شهیدی که قیامت بینی

دیمه کیل کیم گوز ومی قتلیمش گرفتار ای کوکنکل

گوزنی سن ایلیمش سن بیله جویبار ای کوکنکل

نهان نهان که کونگل آه عاشقانه چیکار

علاجین ایله . و گر نه ایشی فغانه چیکار

آخ ایتما گویید اگستاخ چوخ سرشک ای گوز

بوماجرا سونک اوجی ایت حذر که قانه چیکار

یوتوشدی زلفینه شمشاد شاخ شنه نولوپ

[...]

سر سر باختن در کار آن سیمین بدن دارم

بمرگ خود نمی میرم در این کاری که من دارم

هر دم بصورت دگرم دل رود ز دست

عاشق شدن خوش است بهر صورتی که هست

ایدل که ناگهان بتو چندین بلا رسید

فکری بکن به بین بتو این از کجا رسید

نه کسی که بهر دردم رود و طبیب جوید

[...]

چنان زرد و ضعیفم از فراق لاله رخساری

که می افتم اگر خود را نمی گیرم بدیواری

علی الصباح که مردم بکار و بار روند

بلاکشان محبت بکوی یار روند

روی شه را ز دور دیدم من

سر بر اوج فلک کشیدم من

روی شه دایما چو مه باشد

روی شه هر که دید شرف باشد!

پدر تو لر است و مادر کرد

چون تو شاعر شدی بگردن خورد

شاعری کار دردمندان است

شاعری پیشه لوندان است