نظم بدیع و نثرت ای نازنین شمایل

هر کو شنید گفتا،لله در قایل

و گر نه این همه تشنیع هم بکار نبود

یا رب که مرا صحبت جان بی تو مباد

وز هستی من نام و نشان بی تو مباد

انجام زمانه یکزمان بی تو مباد

که از روی شرف دادت پیمبر جای بر مکسب

بفرق یلان تیغ را هردمی

تعلیق کرده بر صفحات مصورش

هر حرف او ز گنج معانیست گوهری

دیوانه صفت بسته زنجیر بلا شد

روی آن دلربای مهر گسل

کاز دهر، صفا گشته بکلی زایل

خالی ز غبار یکدگر یک ساعت

چون شیشه ساعت نتوان یافت دو دل

دلا هرگز منه از کوی دلبر یکقدم بیرون

می ندانم تو را چه نام کنم

آری آری . مذهب عاشق ز مذهب ها جداست

زلفش کشم و شب بسر دست درآید

با لب لعل و خط غالیه گون آمده ای

ذمش نتوان به مهمل دیباچه

شرحی است که احتیاج تامست بر او

هنوزم جوانست مشکین قلم

توانم هنوز از خفی و جلی

نوشتن که العبد سلطانعلی

حریم حرمت کوی تو جنت ابرار

چون شمع همه سوختن آموخته ام

ای آنکه دل چو سنگ و آهن داری

شکر لب و شیرین حرکاتند همه

از آدمیان غرض همین ایشانند

گشت بی صبری من موجب رسوایی من

یکی را برآری و خانی دهی

بصد عزتش کامرانی دهی

یکی را بیاری و نوکر کنی

ای بی تو گردش فلک بی مدار حیف

بودی و در زمانه نظیری نداشتی

که مستی را بهانه سازد و بسیار ننشیند

جامه گلگونی درآمد مست در کاشانه ام

خیز ای همدم که افتاد آتشی در خانه ام

گشتم غبار و برد بکویش صبا تنم

از خاک برگرفته ی باد صبا منم

ای سینه مکش آه و نگهدار نفس را

در معرکه یلان زنی را مفرست

جایی که بود معرکه هشیاران

ز اندازه برون بی سر و سامانی من

هر چند بحال خویشتن می نگرم