نَدوُمِّهْ مِهْ جٰانْ جِدٰا بُونی بِهْ مِهْ چیرْ

بَسُوتِهْ مِنِهْ دِلْ‌وُ کِبٰابِهْ چُونْ طیرْ

مِنْ شِهْ دَرْدِ عِشْقْ‌رِهْ وینهِ کِهْ بَووِمْ تیرْ

تِهْ دِلْ‌رِهْ کِهْ (ذره) رَحْمْ نییِهْ وینهِ بَووِمْ میرْ

کی گِتْ بُو بِهْ سٰالِ گِرْدِشْ، شٰالْ بَووهْ شیر؟

[...]

اونْ حالْ که خِدا اُو کِرْدِهْ آدِمِ خاکْ

مِهْ گِلْ‌رِهْ خَمیرْ هٰا کِرْدِهْ ته غَم وُ واکْ

سَیْلِ دِ چِشْ مه اَنْدی بیُورْدِهْ خاشاکْ

که خارِ مُژِهْ دَوِسِّهْ مه دیدهْ چاکْ

مه دِریویِ دِلْ هرگه که بییِهْ کُولاکْ،

[...]

استا بیمه خینُو خرنْ با دِل تنگْ

ترسیمه تلاوَنگ بکنّه «تلاوَنگْ»

برُو منه خاکِ سَرْ، چیرهْ خُورِ رنگْ

نکنْ شه سَرِ می، نزنْ شه سینهْ سَنگْ

اُونطورْ هاکنْ وَنگْ، دشمنْ نشنوئه ته ونگ

[...]

امیر گنه: آهُو ره دیمه کَردهْ رَمْ

د زلفْ، د گِلْ سَرْ هونیا هزارچَم

د تازه نَرگسْ دارنه خُمارْ لَمالَمْ

بروُ دخشْ هادمْ که غَمْ مه بوّه کَمْ

چنگچی چَنّه زَنّی شه تارْ ره زیل و بَمْ؟

[...]

اوُنْ جامْ که جَمشید می‌بَخِرْد بی یکی دَمْ

از اوُنْ جامْ تِرِهْ سی نَوُوئه یکی کَمْ

نگینْ چه سُلَیمٰانی وُ جٰامِ چُون جَمْ

اَیْ جَمْ صفتْ! ته دولتْ دَمی نَوِّه کَمْ!

عیسیٰ دَمْ وُ یحییٰ قَدِمْ، مه دِلِ شَمْ!

[...]

اگر که آتشِ جا، مه گُوشْتْ وُ ریجِنْ،

آنون که یاری کِنّنِهْ، دور وریجن

ته مَثِلْ نیکو مُونّنهْ، شیر اندیجن

شیرین لویی، تَنِ پاکْ‌رِهْ شیر بریجن

هلالهْ به خوبیِ ته، گرها وریجن

[...]

عجب خشه که طالع کسی‌ره یاره

هزار وله کار کنّه، دنی ورْ خاره

بی‌عیب به دنی خونن یکی خداره

مره ذرّه عیب، این‌که، دنی‌ره یاره

نازنین دوست دل، لنگرمه اختیاره

[...]