در شش جهت آنچه گرد ما گستردند

در پنج حواس و چار طبع آوردند

بس گرسنه اند و عالمی را خوردند

این هفت که در دروازه می گردند

ای آن که تو در زیر چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور دایم که در ره آگفتی

این مایه ندانی که چو رفتی رفتی

از جمله رفتگان این راه دراز

باز آمده ای کو که به ما گوید راز؟

پس بر سر این دو راهه آز و نیاز

تا هیچ نمانی که نمی آیی باز

هر روز فلک حادثه نو زاید

کاندیشه به جهد، مثل آن ننماید

روشنتر از آفتاب رایی باید

تا مشکل روزگار را بگشاید

اذا رایت نیوب اللیث بارزه

فلا تظنن ان اللیث مبتسم

هم بگذرد این عنا و رنج و هوسم

روزی به مکافات تو آخر برسم

بگشای چو گل به وعده راست دهن

ورنی ز تو چون لاله درم پیراهن

دعوی دلست با توام بانگ مزن

آنک در حکم عشق و اینک تو و من

دارم به تو اشتیاق چندان که مپرس

دردی است به اتفاق چندان که مپرس

دستی که به دامن وصالت زدمی

بر سر زدم از فراق چندان که مپرس

والقی حبلی علی غاربی

و اسلک مسلک من قد مرج

فان لامنی القوم قلت اعذروا

فلیس علی اعرج من حرج

ای سوسن آزاده کجا رفتستی؟

کامسال به وقت خویش نشکفتستی

مانا که ترا خاک ودیعت پذرفت

ای خاک ندانی که چه پذرفتستی

یکباره ز من مهر بریده ست فلک

آزار مرا به جان خریده ست فلک

یا اول محنت است یا آخر عمر

زینگونه که تنگ برکشیده ست فلک

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق و از بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

خورشید رخا ز روی ناخرسندی

چون سایه به هر خسی همی پیوندی

من در غم تو چرا بر می‌گریم و تو

بر من ز سر طنز چو گل می‌خندی

ماه از رخ تو شکست هنگامه خویش

گل روی تو دید چاک زد جامه خویش

بالای تو خواند سرو را قامت خویش

مشک از خط تو در آب زد نامه خویش

هم باز خورد به تو بلایی آخر

واندر تو رسد ز من دعایی آخر

درد دل من چنین نماند پنهان

سر بر کند این درد به جایی آخر

خال ستم زمانه می بین و مپرس

از رنگ رخم نشانه می‌بین و مپرس

احوال درون خانه از من مطلب

خون بر در آستانه می‌بین و مپرس

رفتم چو ندیدم از تو بر خورداری

وز صحبت تو بسی کشیدم خواری

گر بد بودم برستی از صحبت من

ور نیک بدم مرا بسی یادآری

رفتم که مباد تو بی تو خوش یک نفسم

وز گردش روزگار این داغ بسم

گر مرگ نخیزد و نباید ز پسم

آخر روزی به خدمتت باز رسم

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق وز بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

رفت آن سخنان که باز گفتیم به هم

وان وصل کزو چو گل شکفتیم به هم

اکنون باری ز یکدگر دور شدیم

تا باز چنان کجا ای افتیم به هم

ان مفتاح الذی تطلبه

بید المقدور فاصبر و اتکل

فرغ الله من الرزق و من

مده العمر و من وقت الاجل