دستی که ترا نخواهد آن دست بب

انگور شگال خورد و پینه تاک

دستی که ترا نخواهد آن دست ببر

مشتاب به کشتنم که در دست توام

از چون تو شکر لبی، بها نتوان خواست

هست اغتراف خلق ز بهر سخای او

گر ماه شود ننگرم اندر رویش

این کار به زر چو زر نخواهد شد

گر باد شوی ببندمت پای چو خاک

در قصه اهل عشق اسرار بسی ست

رو بازی کن که عاشقی کار تو نیست

احسنت و زهی، چشم بدان دور از تو

لیس من الله بمستنکر

ان یجمع العالم فی واحد

عادت چو قدیم شد، طبیعت گردد

گر عفو کنی بکن که وقت اکنونست