سپاس بیقیاس و حمد بیحد

مر آن کنز خفا را باد سرمد

که چون روز ازل زاجبت دم زد

ز خلوتخانه در بیرون قدم زد

پی اظهار حسن آئینه ها ساخت

[...]

قس علی هذا علی بذالقیاس

دایره بر دایره بین بی قیاس

همچنین بین نقطه ها بی حصر و عد

گرچه ناید نقطه هرگز در عدد

حسن ازل پرده زرخ باز کرد

فاش و نهان جلوه آغاز کرد

نور و ظلم شد همه ظاهر ازو

گشت عیان جمله مظاهر ازو

دایره بر دایره افلاک ساخت

[...]

چو آن گنج خفا گر دید پیدا

همه ذرات عالم شد هویدا

یکیرا عشق زد جیب جان چاک

یکی را حسن و دل بستش به فتراک

حسن چو در عشق تجلی نمود

آینه صورت و معنی نمود

عشق همه آینه سازی کند

حسن درآن جلوه طرازی کند

گر بسرت هست دلا شور حسن

[...]

عشق آینه جمال حسنست

وز عشق عیان کمال حسنست

از عشق نمود هستی حسن

وز عشق فزود مستی حسن

تا عشق نکرد حسن ظاهر

[...]

مرغ باشد سالک راه هدا

آشیانش منزل فقر و فنا

جوجه آن دربحر معرفت

خوش گرفته زیر پر طایر صفت

نفس اماره مراو را بود مار

[...]

چه شمع است اینکه جان پروانه اوست

چه گنج است اینکه دل ویرانه اوست

چه زخم است اینکه داغش مرهم آمد

چه نورست اینکه نارش همدم آمد

چه عیش است اینکه با ماتم قرینست

[...]

برپا نهیم بند که آزادی تست

در دست غمم دهی که غم شادی تست

بیداد کنی بدل که دادت دادم

داد دل من بده که دل دادی تست

زهرم بچشانی که نباتت دادم

[...]

به پیش ناز تو چون بی نیازی

بجز جان نیستم جانا نیازی

بکن باری قبول این نیازم

بناز خویش فرما سرفرازم

بزیر تیغ نازت جان فشانی

[...]

بآئینی که باشد دلبران را

باندازیکه جانان راست زیبا

خرامان گشت چون سرو خرامان

گل افشان از گریبان تا بدامان

بهر سو گشته سرگرم نظاره

[...]

نهاده رو بصحرا و در و دشت

تو دیوانه شدی میگفت و میگشت

قدم زن راه پیما هر کناری

قضا آورد او را در دیاری

بعزم صید شاه آن ولایت

[...]

بسی خورشید رخساران در آن شهر

که بردند از جمالش جملگی بهر

باو چندانکه عرض حسن دادند

برویش باب معشوقی گشادند

ز جام عشق آن مدهوش سرمست

[...]

بعید وصلت مانزد عقل و فرهنگ است

ز دیر تا بحرم صد هزار فرسنگست

جز این تمنا هرچه خواهد گو بخواه

من بنده فرمانبردار و او شاه

بدان گفت آن بمعشوقی موافق

نه مردی تو هنوز ای مرد عاشق

چو بشنید این سخن زان یار جانی

روان گردید گرم جان فشانی

زپا افتاد همچون سرو آزاد

[...]

چه حسنست اینکه هرجا شمع افروخت

پر پروانه جانها همه سوخت

چه صوتست اینکه از یک نغمه اش دل

به بزم وصل جانان کرد منزل

ناله سرکرد مطرب دستان

بلبلان با نواش همدستان

صیت صوتش گرفته ملک و ملک

زهره در رقص بربساط فلک

دل شد از نغمه اش بشادی جفت

[...]

چون بجانم شمع وصل افروختی

همچو پروانه روانم سوختی

دانه یاقوت دل آن تو شد

تکه چاک گریبان تو شد

پا نهادی از ترحم برسرم

[...]

برآر آئینه دل را ز زنگار

درآن بنگر فروغ عکس دلدار

شود تا سراین معنی عیانت

تجلی راز گردد طور جانت

رسد از حق تو را هر دم ندائی

[...]

آن یکی را خال اندر چشم بود

بیخبر از شاخ خود در خشم بود

در ملامت سخت بربسته کمر

میزد او را طعن برخال بصر

وان دگر گستاخ گشته درفتن

[...]