زهی لطف سازنده آب و خاک

به رقص آور سبز طاووس تاک

مقام آفرین خمستان می

ترنم گشای گره زار نی

بلندی ده شیشه لعل کار

[...]

چو مطرب کند ساز و برگ نوا

رسد مرغ را خرمی در هوا

ز باغ رخش کز طرب شد پدید

توان دسته دسته گل ذوق چید...

ز صافی در آواز آن خوش سرود

[...]

حکیمی که ساقی و سازنده ساخت

می و نغمه را کرد با هم، نواخت

ز صوت دَرا، در تن خرمی

مقامات جان شد تن آدمی

نخوردی گر این نغمه بر گوش روح

[...]

سپهری ست مشهد سعادت نشان

خیابان او نایب کهکشان

ز خاک در خسرو هشتمین

نهم آسمان گشته آن سرزمین

نگشتی چنین سدره رفعت مآب

[...]

سخن گرچه دارد بسی می پرست

کسی نیست چون من ازین باده مست

به صهبای معنی چو مایل شدم

خراباتی کوچه دل شدم

دلم جام لفظی گر انگیخته

[...]

درین عصر کز نطق جز رنج نیست

سخن فهم هست و سخن سنج نیست

چو فیض سخن قسمت من شده

به من دوست از رشک، دشمن شده

خیال سخن بهتر از وصل اوست

[...]

به تکلیف آن هندوی چاپلوس

گزیدم سفر از گلستان طوس

چو فارغ ز طی منازل شدم

به غمخانه هند، داخل شدم

دلم گشت عازم که تا پای تخت

[...]

الهی به اعزاز پیر مغان

که جبریل شد بهر او زندخوان

به تعظیم خلوت نشینان دیر

به قرب صنمهای لاهوت سیر

به بتخانه و حق پرستان او

[...]

سخن را به گهواره کن فکان

به نام شهنشاه واشد زبان

بهین گوهر درج شاهنشهی

مهین اختر برج ظل اللهی

خدیو جهان، شاه عباس نام

[...]

مغنی به غفلت مشو پای بست

برآور به قانون طنبوره، دست

به صوت دعا، دمکشی ساز کن

به آهنگ آمین، لبی باز کن

به نام آنکه شد سازنده چرخ

به رقصش چرخ چون «معروف» در کرخ

ز روز و شب بود ساز دوتارش

که از یک زخمه دارد نغمه بارش

فلک خرم ز مضرابِ ترِ او

[...]