موج را گشت صبا سلسله جنبان در آب

که شود با خس من دست و گریبان در آب

مردم چشم ترم را ز خیال تو چه سود؟

گل نیاید به کف از عکس گلستان در آب

یک دوست در ایران نماند از بهر این غربت زده

اکنون ز هندستان رود اشکم به ایران بی سبب

تا نشستن، ده خطر گل می کند در میکده

چون سبو استاده باید خورد از خمها شراب

هرگز ندیده سایه جانانه آفتاب

با آنکه محرم است به هر خانه آفتاب

در آرزوی صبح بناگوش ماه من

خواهد ز چرخ، طالع دردانه آفتاب

آن ماه اگر قرار به همخانگی دهد

[...]

بر یاد رخش چون رود از دیده من آب

صد باغ توان داد به یک چشم زدن آب

آب از مژه رو کرد به من، آه چه سازم

گر وانشود همچو حباب از سر من آب

با آن رخ شاداب به گلشن چو درآیی

[...]

غم از دل می برد آواز مطرب

رگ شادی ست تار ساز مطرب

کند منقار بلبل عشقبازی

به مضراب نواپرداز مطرب

به «یاحی» زنده سازد مرده ها را

[...]

امشب من و چشم قدح و دیدن مهتاب

مینا و سر گریه ز خندیدن مهتاب

تردستی ساقی نرسیده ست به جایی

کامشب نکند خواهش گل چیدن مهتاب

در کوی تو پاکان غم شبگرد ندارند

[...]

وقت ساغر زدن، به فتوی ما

روز ابر است یا شب مهتاب

ما چو آب از پی چمن ندویم

سیرگاه خودیم چون گرداب

تعبیه کرده ست چرخ، در دل من اضطراب

ریخته این کوزه گر، در گل من اضطراب

غیر افسردگی از زینت دنیا مطلب

گرمی جامه پشمینه ز دیبا مطلب

نیست با وسوسه داران تعلق آرام

تن آسوده ز طوفانی دریا مطلب

ناله ها در بحر و بر دارد غریب

کام خشک و چشم تر دارد غریب

تا کند پرواز، رو بر شهر خود

آرزوی بال و پر دارد غریب

سیر غربت، خوار و زارش می کند

[...]

دارم از سرچشمه، رو در دشت حیرانی چو آب

گاه شهری می شوم، گاهی بیابانی چو آب

قمریان همدوش سرو و بلبلان دمساز گل

من ندیدم زین گلستان غیر حیرانی چو آب

در تکبر همچو خاکی، در سبکروحی چو باد

[...]

پر شده پیمانه ام، ظرف ندارد اجل

ورنه ز من می گرفت، در عوض جان، شراب

گر ز دو چشمت به هم،عشوه رسد، دور نیست

زان که به هم می دهند، باده پرستان شراب

قدم بیرون منه از عالم آب

درین دریا، فروکش کن چو گرداب

بسی فیض است در شب زنده داری

مده چشم قدح را فرصت خواب

دلم سوراخها دارد چو طنبور

[...]

ای شب زلف تو روشنتر ز موی آفتاب

پشت پای سایه ات بهتر ز روی آفتاب

گر ببیند آب و تاب چشمه حسن ترا

می خورد بر سنگ بیتابی، سبوی آفتاب

لبریز جدایی کندش ساقی دوران

هرچند شود شیشه به پیمانه مصاحب

همچو شبنم با گل و سوسن مخواب

شب نشینی کن درین گلشن مخواب

ای که از تاریکی دل چون شبی

گر هوس داری دل روشن، مخواب

فوج اختر، دشمن جان تواند

[...]

من و آن سرو که در جلوه گهش می بارد

پاک بینی ز هوا، صاف نگاهی از آب

نمی سازد به طبع من شراب عافیت هرگز

اگر بدمستیی واقع شود، با من بساز امشب

چو طفل غنچه اگر می خورد سبوی شراب

نمی توان ز لب او شنید بوی شراب

دل و دماغ من از کشور عدم به وجود

یکی به بوی گل آمد، یکی به بوی شراب