در محبت سست بنیادیم چون قصر حباب

از پر کاهی به هر سو می پرد دیوار ما

در عقوبتگاه غفلت، دست و پا گم کرده ایم

می چکد رنگ قبول از چهره انکار ما

گر دلم نالان شد از دست بتان، عیبش مکن

کاوش ناحق، به فریاد آورد ناقوس را

همچو شبنم، آب می گردم ز تاب عارضش

تا ز گلبرگ لب او می ربایم بوس را

در بام فلک، ماه چه سان رنگ نبازد؟

کز پنجره زلف شده روی تو پیدا

از جوش لطافت، نتوان یافت چه رنگی

با آنکه شود رنگ گل از بوی تو پیدا

زمین در سایه خم می زند گلبانگ جوش اینجا

سبوی می به زور باده می آید به دوش اینجا

دویی برخاست امشب از در میخانه و مسجد

اگر خواهی می وحدت، بگیر آنجا، بنوش اینجا

زین دودمان ندیدیم خونگرمی شراری

باید در آتش افکند چون لاله دودمان را

از بس که آشیان بود بر عندلیب ما تنگ

بر روی یکدگر چید چون برگ گل، فغان را!

دست نتوان داشتن یکبارگی از کار عشق

دل چو بردارم ز جان، بر لب گذارم آه را

جسم زار عاشق از آهی به جانان می رسد

بال بس باشد نسیمی در پریدن کاه را

ای دل از خاطر برون کن طره جانانه را

یاد دارد چون تو این زنجیر، صد دیوانه را

ساغر از پا گربیفتد، می پرستان را چه غم

شیشه می گیرد به گردن، خون صد پیمانه را

باران سنگ فتنه اگر دیرتررسد

از خود چو لاله رخنه برآرد ایاغ ما

نخل از چه ره بلند شود، گل کجا دمد

چون باغ کاغذین، دو وجب نیست باغ ما

می گزد همچو نغمه خارج

بی قدح، سیر ماهتاب مرا

به تمنای آتشین رویی

می دهد گریه، سر به آب مرا

تازه شد از روی یار، چشم جدا دل جدا

چید گل از نوبهار، چشم جدا دل جدا

وعده چو کردی بیا، کم نه ای از طفل اشک

چند کشد انتظار، چشم جدا دل جدا

برگ گل تازه را، جام طرب ساختیم

تا نرود تازگی همچو جم از نام ما

در چمنی کز زمین، سبزه چو فواره جست

بر لب جو می چکد، تشنگی از کام ما

جامده آیینه را نزدیک، کان دور از ادب

تکیه گاه خویش می خواهد سر زانوت را

غنچه من! چون گل مهتاب از بس نازکی

با دماغ یاسمین نتوان شنیدن بوت را

پیش هر باد، ز بی برگی خود می نالد

در غم بند زبان نیست نی بیشه ما

پیش ازان کز عدم آید خبر لشکر نور

زنگ صف بست در آیینه اندیشه ما

از عکس لب لعلت، پیمانه شود پیدا

وز سایه مژگانت، میخانه شود پیدا

ابر کرم طفلان، بی فیض نمی ماند

چون سنگ به بار آید، دیوانه شود پیدا

بس که آن وحشی غزالم سر به صحرا داده است

می برد با خود چو مجنون هر طرف آهو مرا

بوی عشقم زنده می دارد،وگرنه همچو گل

می نماید زخم این پهلو ازان پهلو مرا

ما خزان پرورده عشقیم، عیب ما مکن

گر نبیند بویی از بهبود، رنگ زرد ما

مایه ما در سفر، چون آب شد نقصان پذیر

آنچه ماند از مایه، خواهد گشت راه آورد ما

به شب زلف بتان، روز تمام است اینجا

گل رخسار، شفق پرور شام است اینجا

چون حلالم نکند دل، که به فرمان ادب

خواهش وعده دیدار، حرام است اینجا

ندید مادر ایام، روی شوکت ما

چو طفل اشک، بزرگی نبود قسمت ما

چگونه کام دل ما برآید از گردون

که خرمنش پر کاهی ست پیش همت ما

بس که زان گل در دل ما خار نومیدی شکست

سبزه نالان می دمد از خاک دردآلود ما

از بقا رنگی ندارد بر سر آتش سپند

در محبت نیست فرق از بود تا نابود ما

بهار افکنده در صحن چمن از سبزه قالی‌ها

دمیده خفتگان باغ را برگ از نهالی‌ها

سیه شد همچو مشقی، هر دو روی لاله گوشم

ز بس در مکتب عشق تو خوردم گوشمالی‌ها