بت چرچین فروشم زد به سنگ آئینه را رویش

ز غیرت ماه نو را سوخته چقماق ابرویش

چو شانه پیش او با صد زبان خاموش بنشینم

سخن را می کند مقراض لبهای سخنگویش

پی آرایش دکان خود هرگه که بنشیند

[...]

به کف چقماق چون برگیرد آن چرچین فروش من

رسد چون سنگ آواز خریداران به گوش من

ز عکس او دکان از بس که چون آئینه روشن شد

ندارد طاقت نظاره او چشم و هوش من

روم در پیش او هر روز پرسم نقد هر جنسی

[...]

دلبر چرچین فروشم هست شوخ نامراد

خانه من رفت و شد آئینه او روگشاد

هر که یک دم همدم آن دلبر زرگر شود

سنگ گیرد لعل گردد خاک گیرد زر شود

چشم قلابی که با آن سیمتن من دیده ام

رفته رفته همچو طفل اشک سیماور شود

یاد وصل آن بت زرگر مرا در جوش کرد

خانه من آمد امشب حلقه‌ها در گوش کرد

دلبر زرگر شبی بگذاشت پا در مسکنم

آمد و انداخت طوقی بندگی در گردنم

دلبر زرگر که باشد رشک ماه و مشتری

خانه خود بردم او را بر زبان زرگری

دلم را آن مه زرگر چون زر در تاب می‌سازد

به دستش هرچه می‌افتد همان دم آب می‌سازد

دلبر حلواگرم را هست تیغی دلخراش

از غم او قامتم خم گشت چون حلواتراش

گفتم از آب نباتت کام من شیرین نشد

پشت تیغی زد که شد مغزم چو حلوا پاش پاش

مه حلواگر من در نظرها بس که شیرین است

لب و دندان او در چشم من حلوای مغزین است

تیغ بر کف سرتراشم قصد کشتن کرده است

عاشقان را فوطه زاری به گردن کرده است

قسمتش هرگز نمی گردد سر مویی زیاد

گرچه در دوکان خود از موی خرمن کرده است

سر تراش امرد به پیشم موی سر بگشاد و رفت

خانه من آمد امشب خط پاکی داد و رفت

دوش گفت از پاکی خود سرتراش من سخن

دست او بوسیدم و گفتم ز پاکی دم مزن

با مه بافنده هرکس حالش آگه می‌کند

عاقبت خود را به پای خویش در چه می‌کند

مانده‌ام در کوی او کرباس و هردم می‌روم

من ز یک سو می‌دهم آهار و او ته می‌کند

هر که با آن دلبر بافنده شد یار سخن

نیست در عالم دگر او را غم گور و کفن

با اصول شانه هر دم دست و پایی می زند

عاشقان واکرده می گردند چون ماکو دهن

در دکان آن مه بافنده مأوی ساختم

ناچه خود برده در ماکوی او جا ساختم

تا نمود آن دلبر قناد شکر خند را

ریختم جام عسل را آب کردم قند را

از حجاب او نبات از شیشه سر بیرون نکرد

نیشکر برید از غیرت ز خود پیوند را

مه قناد می ریزد شکر از لعل خندانش

لب شیرین نمی سازد مگر خالیست دکانش

به دیدن وزن سازد هر متاعی را که پیش آید

کند کار ترازو با حریفان چشم فتانش

خاک پای دلبر قناد خود را روفتم

چست و شیرین بردم و در خانه خود کوفتم

آن کلال امرد که بام چرخ او را منزل است

خانه دکانش آب رحمت و کان گل است

آید از خم های او آواز افلاطون به گوش

بس که طبع کوزه های او به حکمت مایل است