زاین پس به دامن از غم دل لخت خون کنم

باشد بدین وسیله غم از دل برون کنم

از بس رمیده خاطره از ذوق بی حضور

ساقی گرم پیاله دهد سرنگون کنم

خواهم هزار چشم و بهر چشم چشمه ها

[...]

گر گدائی رابطی می با بتی شاهد فراهم

دولتی دارد شگرف این شیر مرغ آن جان آدم

حاصلم نی زآن عقیقی لعل جز اشک پیاپی

بهره‌ام کو زآن فروزان چهر جز آه دمادم

چنین کآشفته زآن شاهد زنخ و آن زلف فتانم

به چاهی بی رسن آماده زنجیر و زندانم

یار جان می‌طلبد سر نگذارم چه کنم

دارد اندیشه سر جان نسپارم چه کنم

چه رنگ بازم کآگه شود دل تو ز دردم

گواهی ار ندهد اشک سرخ و گونه زردم

گر بمیرم به جفای تو عذابی است الیم

ور بگردم ز وفای تو گناهی است عظیم

جان برم ز ابروی تو اشهد بالله که نیست

زیر شمشیر قضا چاره به غیر از تسلیم

گر به می خوردن پیدا نبود دست رسم

می کشم جام نهان تا که برآید نفسم

اگر این است یغما خلق و خوی خانقه داران

خبر خواهی دم دیگر شنید از کوی خمارم

آدمی سنجم به خروار، اشک می بارم به دامن

باد می بندم به چنبر آب می سایم به هاون

بست زاهد از ردای خویشتن

پرده بر روی خدای خویشتن

ای ثمر تو خشک و تر مایه برگ و ساز من

باد به ساز برگ تو تاک چنار باز من

بر در شاه راستان کیست رهی بر آستین

بنده سر بر آستان چاکر جان در آستین

چون به معلق ایستد آن مه و سر در آستین

سرو بروید از فلک، ماه بجوشد از زمین

تا ز صفاهان برفت سیف صفاهان

گشت صفاهان خراب حیف صفاهان

زیر رخشان گردن سیمین کشیده

صبحی است بلند از پس خورشید دمیده

گرفت از سیل اشکم خانه تن ساز ویرانی

مرا کشتی شکست آخر در این دریای طوفانی

چه قامت ها که چوگان شد، چه سرها گوی میدان شد

عفاک الله از آن گوی زنخ و آن زلف چوگانی

بر پرند ساده مشک سوده خرمن کرده‌ای

زیب را پیرایه بر نسرین ز سوسن کرده‌ای

ذوق فتراک ترا گشته فراهم سر چندی

ای سرم خاک گذار تو برانگیز سمندی

در جهان از جهت گردن و ابرو علمی

حجت این بس که همی صاحب سیف و قلمی

چرب و شیرین، نغز و رنگین دل پذیری جان گواری

نوش زنبوری چه سود آوخ که بر من نیش ماری